Heroina - jest półsyntetycznym agonistą receptorów opioidowych. Inne nazwy: acetylomorfina; 3,6-diacetylomorfina; H, dope, smack, junk, brown, boy.
Właściwości fizyczne i chemiczne.
2. Nadmierne zwężenie źrenic (uporczywa zwężenie źrenic), zmniejszenie ich reakcji na światło, opadanie powiek, oczopląs i niewydolność konwergencji.
3. Niedociśnienie mięśniowe i zmniejszenie odruchu ścięgnistego (czasami może wystąpić hipertonus mięśniowy).
4. Zmniejszenie lub brak wrażliwości na ból.
5. Zmniejszenie częstotliwości ruchów oddechowych do 12-10 na minutę lub zatrzymanie oddechu.
Algorytm pierwszej pomocy w przypadku przedawkowania:
1. Jeśli osoba jest nieprzytomna lub ma zaburzenia świadomości na jakimkolwiek etapie, wezwij ratowników medycznych (911) lub jeszcze jedną osobę do pomocy.
2. Jeśli osoba nie oddycha, jest nieprzytomna i nie ma pulsu, obowiązkowe jest oczyszczenie jamy ustnej z ciał obcych (usunięcie sztucznych zębów, zębów, śluzu, wymiocin) i rozpoczęcie działań resuscytacyjnych z pośrednim masażem serca i sztucznym oddychaniem zgodnie z zasadami higieny.
3. Jeśli dostępny jest nalokson, należy wstrzyknąć 2 mg donosowo lub 0,4 mg domięśniowo. Po dwóch minutach należy powtórzyć podanie dawki 0,4 mg aż do wystąpienia efektu. Jeśli osoba w jakikolwiek sposób reaguje na bodźce - należy przeprowadzić intensywną stymulację świadomości i oddechu (aż do podrażnienia bólowego). Jednocześnie należy monitorować stan osoby.
4. Wdrożyć algorytm przed przybyciem ratowników medycznych.
Bardziej szczegółowe informacje na temat przedawkowania opiatów i pierwszej pomocy znajdą się w osobnym artykule.
Właściwości fizyczne i chemiczne.
Cząsteczka diacetylomorfiny zawiera policykliczny rdzeń, który składa się z trzech pierścieni benzenowych połączonych w formie "zygzaka" - pierścienia fenantrenowego. Jest on połączony z czwartym pierścieniem zawierającym azot, który nazywany jest morfinanem. Heroina, podobnie jak inne morfinany, ma mostek estrowy między dwoma pierścieniami, który łączy R4 i R5 poprzez grupę tlenową. Heroina ma dwie grupy octanowe (CH3COO-) połączone z R3 i R6 oraz grupę metylową połączoną z atomem azotu w R17. W tym samym pierścieniu znajduje się podwójne wiązanie.
Zgodnie ze swoimi właściwościami fizycznymi, heroina jest zwykle substancją stałą krystaliczną lub stałą sproszkowaną, podczas gdy czysta heroina jest białym krystalicznym proszkiem. Nieprzetworzony produkt jest gorzkim, szaro-brązowym proszkiem w postaci małych kryształków o nieprzyjemnym zapachu. Acetylacja związana z zastąpieniem hydrofilowych grup hydroksylowych bardziej hydrofobowymi grupami acetylowymi sprawia, że heroina jest mniej rozpuszczalna w wodzie niż morfina, ale jest wysoce rozpuszczalna w rozpuszczalnikach lipofilowych. Temperatura topnienia tej substancji wynosi około 170 stopni Celsjusza. Najczęstszym dodatkiem do heroiny jest noscapina. W "czystej" substancji liczba zanieczyszczeń zwykle nie przekracza 0,5% i najczęściej zawiera acetylokodynę i 6-acetylomorfinę.
Brązowa heroina lub "podstawowa" heroina jest wynikiem pierwszego etapu oczyszczania diacetylomorfiny. Spala się w niższej temperaturze, ma nieprzyjemny zapach i jest najczęściej używana do palenia (metoda inhalacji).
Biała heroina lub "chlorowodorek diamorfiny" jest wynikiem oczyszczania przez ester, kwas solny itp. Jest zwykle rozpuszczany w wodzie i wstrzykiwany; ma wysoką temperaturę topnienia.
Czarna heroina w postaci czarnej żywicy (czarna smoła, meksykański brąz, błoto) jest ciemną, lepką substancją, pochodzącą z Meksyku. Powstaje w wyniku niepełnej acetylacji morfiny. Ta forma nie jest zalecana do stosowania dożylnego ze względu na wysokie ryzyko.
"Kontynentalne" rodzaje heroiny są klasyfikowane według następującej zasady. Substancja z południowo-zachodniej Azji: kolor proszku jest zmienny od beżowego (często) do ciemnobrązowego; proszek zawiera małe wtrącenia miękkich agregatów, które kruszą się po lekkim naciśnięciu i mają charakterystyczny zapach opium. Heroina z Bliskiego Wschodu: drobny proszek z bardzo małą ilością "beżowych" agregatów, zazwyczaj zawiera dodatki takie jak prokaina, acetylokodeina, papaweryna, kofeina. Heroina z Azji Południowo-Wschodniej: składa się głównie ze stałych granulek o średnicy 1-5 mm, które nie kruszą się po naciśnięciu, oraz niewielkiej ilości proszku. Kolor granulek jest zwykle szary, ale istnieje również heroina z ciemnobrązowymi i, rzadziej, z różowymi lub czerwonymi granulkami (Penang Pink).
Farmakokinetyka.
Główne efekty działania diacetylomorfiny są determinowane przez jej metabolity agonistyczne: 6 monoacetylomorfinę (6-MAM), morfinę (MOR) i 6 glukuronid morfiny (M6G). Szybkość i mechanizmy działania diacetylomorfiny zależą od sposobu jej podania, tak więc przy podaniu doustnym heroina ulega dość szybkiej biotransformacji poprzez deacetylację i jest wykrywana 3-5 minut po podaniu, podczas gdy przy podaniu dożylnym diacetylomorfina nie przechodzi pierwszego etapu (grupy acetylowe sprawiają, że jest bardziej lipofilna niż morfina) i natychmiast dostaje się do mózgu przez barierę krew-mózg. W mózgu diacetylomorfina jest deacetylowana do nieaktywnej 3-monoacetylomorfiny i aktywnej 6-monoacetylomorfiny (6 MA), a następnie do morfiny. Zarówno morfina, jak i 6-monoacetylomorfina są agonistami opioidowymi, które wiążą się z receptorami znajdującymi się w prawie wszystkich częściach mózgu, a także są obecne w rdzeniu kręgowym i jelitach. Powstały metabolit morfino-3-glukuronid nie działa na receptory opioidowe, ale przy długotrwałym nadużywaniu może mieć działanie neurotoksyczne. W mózgu przekształca się głównie w 6-monoacetylomorfinę i morfinę (oraz w niewielkim stopniu w morfino-6-glukuronid i morfino-3-glukuronid). W mózgu ulega deacetylacji w różny sposób, do nieaktywnej 3-monoacetylomorfiny i aktywnej 6-monoacetylomorfiny (6-MAM) oraz do morfiny, która wiąże się z receptorami m-opioidowymi. Prowadzi to do efektów euforycznych, przeciwbólowych i przeciwlękowych. Sama heroina wykazuje stosunkowo niskie powinowactwo do receptora μ. Efekt analgetyczny jest wynikiem aktywacji receptora µ. Receptor sprzężony z białkiem G pośrednio hiperpolaryzuje neuron, zmniejszając uwalnianie neuroprzekaźników nocyceptywnych, a w konsekwencji powoduje analgezję i zwiększoną tolerancję na ból.
Ze względu na niższą polarność i wysoką rozpuszczalność w lipidach i błonach, wchłanianie i pokonywanie bariery krew-mózg jest znacznie szybsze niż w przypadku morfiny. Po podaniu dożylnym po krytycznym wzroście stężenia diacetylomorfiny we krwi następuje znaczny spadek, a po 45 minutach możliwe jest niewykrycie leku. Spadek stężenia diacetylomorfiny w osoczu ma dwufazową dynamikę: początkową fazę ultraszybkiej dystrybucji, a następnie fazę szybkiej eliminacji. W ciągu 24 godzin po wstrzyknięciu około 80% diacetylomorfiny jest wydalane z moczem w postaci 3-glukuronidu morfiny, morfiny i 6-monoacetylomorfiny. Około 3% jest wydalane z żółcią. Okres półtrwania heroiny wynosi około 3 minut, 6-MAM - około 38 minut, sprzężonych metabolitów - 7,9-8,2 godziny. Po wstrzyknięciu dożylnym maksymalne stężenie w osoczu jest osiągane po 1-2 minutach, a po 10 minutach zaczyna gwałtownie spadać z powodu szybkiego metabolizmu i odkładania się w tkankach. Zakres stężeń 6-MAM w moczu po wstrzyknięciu domięśniowym 3-6 mg heroiny wynosi 42-236 ng/ml. Dawki toksyczne i śmiertelne zależą od indywidualnej tolerancji morfiny. 20 mg diacetylomorfiny jest bezwzględną dawką śmiertelną. Zdarzają się przypadki śmierci po zażyciu 10 mg. Stężenie morfiny w osoczu po śmiertelnym zatruciu wahało się od 0,01 do 0,09 mg/l. W badaniach eksperymentalnych śmiertelne dawki diacetylomorfiny u myszy: LD50 podskórnie - 261,6 mg/kg, LD50 dożylnie-21,8 mg/kg. W doświadczeniach na psach: LD50 podskórnie-25 mg / kg; na świniach LD50 podskórnie-400 mg/kg; na kotach LD50 doustnie-20 mg/kg; na królikach LDmin podskórnie-150 mg/kg, LDmin dożylnie-9 mg/kg. Dla ludzi LD50 wynosi 18-25 mg/kg według różnych źródeł. Po jednorazowym użyciu heroinę i jej metabolity można wykryć w moczu przez 72 godziny, przy długotrwałym stosowaniu - do 10 dni. Heroina jest wykrywana w osoczu przez 48 godzin, niezależnie od czasu zażywania.
Farmakodynamika.
Powszechnie uznaje się, że działanie (terapeutyczne i toksyczne) opioidowych substancji narkotycznych jest realizowane przy udziale trzech dobrze zbadanych "klasycznych" typów receptorów opioidowych. Każdy z nich składa się z siedmiu segmentów z grupami aminowymi i karboksylowymi.
Receptory opioidowe należą do rodziny receptorów związanych z białkiem G. Aktywacja receptorów opioidowych prowadzi do aktywacji białka Gi. Aktywacja receptorów opioidowych hamuje cyklazę adenylanową, w wyniku czego zmniejsza się ilość komórkowego cyklicznego monofosforanu adenozyny (cAMP). Elektrofizjologicznie, zależne od potencjału kanały Ca2+ są blokowane, a kanały K+ wewnętrznej rektyfikacji są aktywowane. W rezultacie, gdy receptory opioidowe są aktywowane, pobudliwość neuronów spada. Ponadto opioidy przyczyniają się do wzrostu stężenia kwasu arachidonowego poprzez mechanizm kinazy białkowej, co prowadzi do aktywacji procesów wolnorodnikowych w komórce. W aspekcie toksykodynamicznym działanie diacetylomorfiny jest podobne do działania morfiny i jest spowodowane spożyciem środka toksycznego, dawką i tolerancją pacjenta.
Mogą również wystąpić zmiany pobudliwości neuronów, stymulujące presynaptyczne uwalnianie kwasu gamma-aminomasłowego (GABA). Chociaż GABA jest mediatorem hamującym, ostateczny efekt zależy od stanu neuronów postsynaptycznych i tego, która część układu nerwowego jest zaangażowana. Receptory typu kappa-ketocyklazocyny (korelatory, receptory OR2) - znajdują się głównie w rdzeniu kręgowym, ośrodkach antynocyceptywnych mózgu i istocie czarnej. Kiedy są stymulowane, analgezja rozwija się na poziomie rdzenia kręgowego, zwężenie źrenic, wielomocz. W przeciwieństwie do stymulacji receptorów μ, receptory κ nie powodują depresji oddechowej i zaparć.
Zarówno morfina, jak i 6-MAM są agonistami opioidowymi, które wiążą się z receptorami w mózgu, rdzeniu kręgowym i jelitach wszystkich ssaków. Receptor M-opioidowy wiąże również endogenne peptydy opioidowe, takie jak beta-endorfina, lissencefalina i metencefalon. Wielokrotne zażywanie heroiny prowadzi do szeregu zmian fizjologicznych, w tym do zwiększenia produkcji receptorów m-opioidowych. Te zmiany fizjologiczne prowadzą do tolerancji i uzależnienia. Zaprzestanie zażywania heroiny prowadzi więc do nieprzyjemnych objawów, w tym bólu, niepokoju, skurczów mięśni i bezsenności - "zespołu odstawienia opiatów". W zależności od sposobu zażywania, objawia się on po 4-24 godzinach od przyjęcia ostatniej dawki heroiny. Morfina wiąże się również z receptorami opioidowymi δ i κ. Istnieją również dowody na to, że 6-MAM wiąże się z podtypem receptorów opioidowych μ, które są również aktywowane przez metabolit morfiny morfino-6β-glukuronid, ale nie przez samą morfinę. Trzecim podtypem trzeciego typu opioidów jest receptor mu-3, który może być wspólny dla innych monoestrów morfiny z sześcioma pozycjami.
Obraz kliniczny zatrucia opiatami i skutki uboczne.
Zgodnie ze swoimi właściwościami fizycznymi, heroina jest zwykle substancją stałą krystaliczną lub stałą sproszkowaną, podczas gdy czysta heroina jest białym krystalicznym proszkiem. Nieprzetworzony produkt jest gorzkim, szaro-brązowym proszkiem w postaci małych kryształków o nieprzyjemnym zapachu. Acetylacja związana z zastąpieniem hydrofilowych grup hydroksylowych bardziej hydrofobowymi grupami acetylowymi sprawia, że heroina jest mniej rozpuszczalna w wodzie niż morfina, ale jest wysoce rozpuszczalna w rozpuszczalnikach lipofilowych. Temperatura topnienia tej substancji wynosi około 170 stopni Celsjusza. Najczęstszym dodatkiem do heroiny jest noscapina. W "czystej" substancji liczba zanieczyszczeń zwykle nie przekracza 0,5% i najczęściej zawiera acetylokodynę i 6-acetylomorfinę.
Brązowa heroina lub "podstawowa" heroina jest wynikiem pierwszego etapu oczyszczania diacetylomorfiny. Spala się w niższej temperaturze, ma nieprzyjemny zapach i jest najczęściej używana do palenia (metoda inhalacji).
Biała heroina lub "chlorowodorek diamorfiny" jest wynikiem oczyszczania przez ester, kwas solny itp. Jest zwykle rozpuszczany w wodzie i wstrzykiwany; ma wysoką temperaturę topnienia.
Czarna heroina w postaci czarnej żywicy (czarna smoła, meksykański brąz, błoto) jest ciemną, lepką substancją, pochodzącą z Meksyku. Powstaje w wyniku niepełnej acetylacji morfiny. Ta forma nie jest zalecana do stosowania dożylnego ze względu na wysokie ryzyko.
"Kontynentalne" rodzaje heroiny są klasyfikowane według następującej zasady. Substancja z południowo-zachodniej Azji: kolor proszku jest zmienny od beżowego (często) do ciemnobrązowego; proszek zawiera małe wtrącenia miękkich agregatów, które kruszą się po lekkim naciśnięciu i mają charakterystyczny zapach opium. Heroina z Bliskiego Wschodu: drobny proszek z bardzo małą ilością "beżowych" agregatów, zazwyczaj zawiera dodatki takie jak prokaina, acetylokodeina, papaweryna, kofeina. Heroina z Azji Południowo-Wschodniej: składa się głównie ze stałych granulek o średnicy 1-5 mm, które nie kruszą się po naciśnięciu, oraz niewielkiej ilości proszku. Kolor granulek jest zwykle szary, ale istnieje również heroina z ciemnobrązowymi i, rzadziej, z różowymi lub czerwonymi granulkami (Penang Pink).
Farmakokinetyka.
Główne efekty działania diacetylomorfiny są determinowane przez jej metabolity agonistyczne: 6 monoacetylomorfinę (6-MAM), morfinę (MOR) i 6 glukuronid morfiny (M6G). Szybkość i mechanizmy działania diacetylomorfiny zależą od sposobu jej podania, tak więc przy podaniu doustnym heroina ulega dość szybkiej biotransformacji poprzez deacetylację i jest wykrywana 3-5 minut po podaniu, podczas gdy przy podaniu dożylnym diacetylomorfina nie przechodzi pierwszego etapu (grupy acetylowe sprawiają, że jest bardziej lipofilna niż morfina) i natychmiast dostaje się do mózgu przez barierę krew-mózg. W mózgu diacetylomorfina jest deacetylowana do nieaktywnej 3-monoacetylomorfiny i aktywnej 6-monoacetylomorfiny (6 MA), a następnie do morfiny. Zarówno morfina, jak i 6-monoacetylomorfina są agonistami opioidowymi, które wiążą się z receptorami znajdującymi się w prawie wszystkich częściach mózgu, a także są obecne w rdzeniu kręgowym i jelitach. Powstały metabolit morfino-3-glukuronid nie działa na receptory opioidowe, ale przy długotrwałym nadużywaniu może mieć działanie neurotoksyczne. W mózgu przekształca się głównie w 6-monoacetylomorfinę i morfinę (oraz w niewielkim stopniu w morfino-6-glukuronid i morfino-3-glukuronid). W mózgu ulega deacetylacji w różny sposób, do nieaktywnej 3-monoacetylomorfiny i aktywnej 6-monoacetylomorfiny (6-MAM) oraz do morfiny, która wiąże się z receptorami m-opioidowymi. Prowadzi to do efektów euforycznych, przeciwbólowych i przeciwlękowych. Sama heroina wykazuje stosunkowo niskie powinowactwo do receptora μ. Efekt analgetyczny jest wynikiem aktywacji receptora µ. Receptor sprzężony z białkiem G pośrednio hiperpolaryzuje neuron, zmniejszając uwalnianie neuroprzekaźników nocyceptywnych, a w konsekwencji powoduje analgezję i zwiększoną tolerancję na ból.
Ze względu na niższą polarność i wysoką rozpuszczalność w lipidach i błonach, wchłanianie i pokonywanie bariery krew-mózg jest znacznie szybsze niż w przypadku morfiny. Po podaniu dożylnym po krytycznym wzroście stężenia diacetylomorfiny we krwi następuje znaczny spadek, a po 45 minutach możliwe jest niewykrycie leku. Spadek stężenia diacetylomorfiny w osoczu ma dwufazową dynamikę: początkową fazę ultraszybkiej dystrybucji, a następnie fazę szybkiej eliminacji. W ciągu 24 godzin po wstrzyknięciu około 80% diacetylomorfiny jest wydalane z moczem w postaci 3-glukuronidu morfiny, morfiny i 6-monoacetylomorfiny. Około 3% jest wydalane z żółcią. Okres półtrwania heroiny wynosi około 3 minut, 6-MAM - około 38 minut, sprzężonych metabolitów - 7,9-8,2 godziny. Po wstrzyknięciu dożylnym maksymalne stężenie w osoczu jest osiągane po 1-2 minutach, a po 10 minutach zaczyna gwałtownie spadać z powodu szybkiego metabolizmu i odkładania się w tkankach. Zakres stężeń 6-MAM w moczu po wstrzyknięciu domięśniowym 3-6 mg heroiny wynosi 42-236 ng/ml. Dawki toksyczne i śmiertelne zależą od indywidualnej tolerancji morfiny. 20 mg diacetylomorfiny jest bezwzględną dawką śmiertelną. Zdarzają się przypadki śmierci po zażyciu 10 mg. Stężenie morfiny w osoczu po śmiertelnym zatruciu wahało się od 0,01 do 0,09 mg/l. W badaniach eksperymentalnych śmiertelne dawki diacetylomorfiny u myszy: LD50 podskórnie - 261,6 mg/kg, LD50 dożylnie-21,8 mg/kg. W doświadczeniach na psach: LD50 podskórnie-25 mg / kg; na świniach LD50 podskórnie-400 mg/kg; na kotach LD50 doustnie-20 mg/kg; na królikach LDmin podskórnie-150 mg/kg, LDmin dożylnie-9 mg/kg. Dla ludzi LD50 wynosi 18-25 mg/kg według różnych źródeł. Po jednorazowym użyciu heroinę i jej metabolity można wykryć w moczu przez 72 godziny, przy długotrwałym stosowaniu - do 10 dni. Heroina jest wykrywana w osoczu przez 48 godzin, niezależnie od czasu zażywania.
Farmakodynamika.
Powszechnie uznaje się, że działanie (terapeutyczne i toksyczne) opioidowych substancji narkotycznych jest realizowane przy udziale trzech dobrze zbadanych "klasycznych" typów receptorów opioidowych. Każdy z nich składa się z siedmiu segmentów z grupami aminowymi i karboksylowymi.
Receptory opioidowe należą do rodziny receptorów związanych z białkiem G. Aktywacja receptorów opioidowych prowadzi do aktywacji białka Gi. Aktywacja receptorów opioidowych hamuje cyklazę adenylanową, w wyniku czego zmniejsza się ilość komórkowego cyklicznego monofosforanu adenozyny (cAMP). Elektrofizjologicznie, zależne od potencjału kanały Ca2+ są blokowane, a kanały K+ wewnętrznej rektyfikacji są aktywowane. W rezultacie, gdy receptory opioidowe są aktywowane, pobudliwość neuronów spada. Ponadto opioidy przyczyniają się do wzrostu stężenia kwasu arachidonowego poprzez mechanizm kinazy białkowej, co prowadzi do aktywacji procesów wolnorodnikowych w komórce. W aspekcie toksykodynamicznym działanie diacetylomorfiny jest podobne do działania morfiny i jest spowodowane spożyciem środka toksycznego, dawką i tolerancją pacjenta.
Mogą również wystąpić zmiany pobudliwości neuronów, stymulujące presynaptyczne uwalnianie kwasu gamma-aminomasłowego (GABA). Chociaż GABA jest mediatorem hamującym, ostateczny efekt zależy od stanu neuronów postsynaptycznych i tego, która część układu nerwowego jest zaangażowana. Receptory typu kappa-ketocyklazocyny (korelatory, receptory OR2) - znajdują się głównie w rdzeniu kręgowym, ośrodkach antynocyceptywnych mózgu i istocie czarnej. Kiedy są stymulowane, analgezja rozwija się na poziomie rdzenia kręgowego, zwężenie źrenic, wielomocz. W przeciwieństwie do stymulacji receptorów μ, receptory κ nie powodują depresji oddechowej i zaparć.
Zarówno morfina, jak i 6-MAM są agonistami opioidowymi, które wiążą się z receptorami w mózgu, rdzeniu kręgowym i jelitach wszystkich ssaków. Receptor M-opioidowy wiąże również endogenne peptydy opioidowe, takie jak beta-endorfina, lissencefalina i metencefalon. Wielokrotne zażywanie heroiny prowadzi do szeregu zmian fizjologicznych, w tym do zwiększenia produkcji receptorów m-opioidowych. Te zmiany fizjologiczne prowadzą do tolerancji i uzależnienia. Zaprzestanie zażywania heroiny prowadzi więc do nieprzyjemnych objawów, w tym bólu, niepokoju, skurczów mięśni i bezsenności - "zespołu odstawienia opiatów". W zależności od sposobu zażywania, objawia się on po 4-24 godzinach od przyjęcia ostatniej dawki heroiny. Morfina wiąże się również z receptorami opioidowymi δ i κ. Istnieją również dowody na to, że 6-MAM wiąże się z podtypem receptorów opioidowych μ, które są również aktywowane przez metabolit morfiny morfino-6β-glukuronid, ale nie przez samą morfinę. Trzecim podtypem trzeciego typu opioidów jest receptor mu-3, który może być wspólny dla innych monoestrów morfiny z sześcioma pozycjami.
Obraz kliniczny zatrucia opiatami i skutki uboczne.
- Silne uspokojenie - typowy efekt "kiwania głową", gdy głowa opada, oczy zamykają się, a użytkownik niekontrolowanie popada w natychmiastową utratę przytomności (jak omdlenie podczas stania).
- Intensywna euforia - bardzo wyraźna i intensywna.
- Działanie przeciwbólowe - o różnym stopniu nasilenia, zwykle, zgodnie z różnymi skalami oceny zespołu bólowego, wskaźniki są średnio wysokie lub wysokie.
- Depresja oddechowa - zmniejszenie częstotliwości ruchów oddechowych aż do całkowitego zatrzymania oddechu. Tak zwana depresja oddechowa wywołana opioidami związana ze zmniejszeniem centralnej reakcji na CO2 prowadzi do hipowentylacji, wzrostu ciśnienia parcjalnego dwutlenku węgla we krwi tętniczej. W rezultacie depresja świadomości powoduje asfiksję i zmniejszenie napięcia dróg oddechowych.
- Tłumienie apetytu, libido.
- Zmniejszenie częstości akcji serca i ciśnienia krwi.
- Trwałe zwężenie źrenicy.
- Nudności i wymioty - przy dużych dawkach, przy braku świadomości, mogą wystąpić powikłania aspiracji, związane z obturacją dróg oddechowych wymiocinami, aw rezultacie śmiercią.
- Efekt "podwójnego widzenia" - przy wysokich dawkach występuje niekontrolowane "ogniskowanie-ogniskowanie" widzenia z powodu upośledzenia akomodacji.
- Efekt "halucynacji wewnętrznych" to postrzeganie halucynacji wzrokowych, które występują wyłącznie w wyimaginowanym środowisku, które zwykle można zobaczyć tylko z zamkniętymi oczami, jak te występujące we śnie.
- Zmniejszenie aktywności podstawowych procesów metabolicznych i temperatury ciała.
- Stymulacja uwalniania hormonu antydiuretycznego, zmniejszenie produkcji moczu pierwotnego w układzie nerkowym.
- Hamowanie aktywności wydzielniczej przewodu żołądkowo-jelitowego.
- Przy wysokich dawkach nudności i wymioty są wyrównane ze względu na specyficzne podrażnienie chemoreceptorów przewodu żołądkowo-jelitowego.
- Zwiększenie napięcia pęcherza moczowego, zwieracza Oddiego/Lutkensa/Mirizziego, zwieraczy odbytu i wszystkich części okrężnicy. Zwiększenie napięcia mięśni gładkich, zwiększenie reaktywności oskrzeli, zwiększenie wydzielania śluzowego składnika oskrzeli, zwiększenie procesów wydalania gruczołów oskrzelowych.
- Tłumienie podstawowego wydzielania ze zmniejszeniem przechodzenia treści jelitowej ze wzrostem wchłaniania płynów, co zwykle prowadzi do zaparć lub dynamicznej niedrożności jelita cienkiego / koprostazy.
- Zaburzenia dyspeptyczne, zespół dyspepsji czynnościowej, suchość błon śluzowych jamy nosowo-gardłowej, oczu. Zwiększenie wymiany ciepła przy zachowaniu produkcji ciepła.
Rozwój nadciśnienia płucnego w znacznym stopniu przyczynia się do niewydolności oddechowej, co prowadzi do nasilenia niedotlenienia, rozwoju arytmii serca (migotania przedsionków), czynnościowej niewydolności oddechowej i uszkodzenia płuc. Przy długotrwałym narażeniu na truciznę w niektórych przypadkach rozwija się hipostatyczne lub aspiracyjne zapalenie płuc. Oprócz centralnych mechanizmów rozwoju ostrej niewydolności oddechowej, mogą również wystąpić zmiany płucne w postaci niekardiogennego obrzęku płuc. Oto kilka mechanizmów jego patogenezy: reakcja anafilaktyczna, skurcz oskrzeli, hipoksemia tętnicza, zwiększona przepuszczalność naczyń włosowatych i obrzęk śródmiąższowy. Nie można wykluczyć obecności bezpośredniego działania toksycznego diacetylomorfiny i jej zastosowania w tkance płucnej. Głównymi czynnikami ryzyka depresji oddechowej wywołanej opioidami są: płeć żeńska, obecność zespołu bezdechu sennego, otyłość, przewlekłe choroby miąższu nerek, przewlekłe choroby miąższu płuc i oskrzeli, polimorfizm enzymów CYP450.
Inne formy uszkodzenia systemów podtrzymywania życia w ostrym zatruciu diacetylem morfiny obejmują zaburzenia układu sercowo-naczyniowego, klinicznie objawiające się rozwojem niedociśnienia tętniczego. Zatrzymanie akcji serca, co do zasady, ma charakter wtórny i występuje z powodu progresji niedotlenienia lub z powodu hiperkaliemii.
Efekty żołądkowo-jelitowe są związane z działaniem diacetylomorfiny na receptory μ i σ. Występuje zmniejszenie perystaltyki przewodu pokarmowego, pogorszenie refluksu trawiennego, zmniejszenie wydzielania żółci, wydzieliny trzustkowej i jelitowej. Niedrożność żołądka może trwać do 12 godzin. Wzrost napięcia zwieracza Oddiego prowadzi do wzrostu ciśnienia w drogach żółciowych, aż do poziomu ciśnienia w jelitach. Najbardziej typowymi objawami są nudności i wymioty, które mogą prowadzić do powikłań związanych z aspiracją. U osób przewlekle zażywających narkotyki opisywane są zaparcia, czasami prowadzące do niedrożności.
Najczęściej w ostrym ciężkim zatruciu opiatami niedotlenienie ma charakter złożony, charakteryzujący się zaburzeniem niemal wszystkich ogniw transportu tlenu. Dlatego najczęstszym i najcięższym objawem ostrego zatrucia opiatami jest rozwój mieszanej hipoksji spowodowanej niedotlenieniem spowodowanym zaburzeniami oddechowymi, niedotlenieniem krążeniowym w wyniku zaburzeń ogólnego i regionalnego krążenia krwi i mikrokrążenia, niedotlenieniem hemicznym i wtórnym niedotlenieniem tkanek. Ostatecznie niedotlenienie jest głównym czynnikiem różnych zaburzeń metabolicznych, które objawiają się na poziomie komórkowym, subkomórkowym i molekularnym.
Metody użycia i dawki.
Inne formy uszkodzenia systemów podtrzymywania życia w ostrym zatruciu diacetylem morfiny obejmują zaburzenia układu sercowo-naczyniowego, klinicznie objawiające się rozwojem niedociśnienia tętniczego. Zatrzymanie akcji serca, co do zasady, ma charakter wtórny i występuje z powodu progresji niedotlenienia lub z powodu hiperkaliemii.
Efekty żołądkowo-jelitowe są związane z działaniem diacetylomorfiny na receptory μ i σ. Występuje zmniejszenie perystaltyki przewodu pokarmowego, pogorszenie refluksu trawiennego, zmniejszenie wydzielania żółci, wydzieliny trzustkowej i jelitowej. Niedrożność żołądka może trwać do 12 godzin. Wzrost napięcia zwieracza Oddiego prowadzi do wzrostu ciśnienia w drogach żółciowych, aż do poziomu ciśnienia w jelitach. Najbardziej typowymi objawami są nudności i wymioty, które mogą prowadzić do powikłań związanych z aspiracją. U osób przewlekle zażywających narkotyki opisywane są zaparcia, czasami prowadzące do niedrożności.
Najczęściej w ostrym ciężkim zatruciu opiatami niedotlenienie ma charakter złożony, charakteryzujący się zaburzeniem niemal wszystkich ogniw transportu tlenu. Dlatego najczęstszym i najcięższym objawem ostrego zatrucia opiatami jest rozwój mieszanej hipoksji spowodowanej niedotlenieniem spowodowanym zaburzeniami oddechowymi, niedotlenieniem krążeniowym w wyniku zaburzeń ogólnego i regionalnego krążenia krwi i mikrokrążenia, niedotlenieniem hemicznym i wtórnym niedotlenieniem tkanek. Ostatecznie niedotlenienie jest głównym czynnikiem różnych zaburzeń metabolicznych, które objawiają się na poziomie komórkowym, subkomórkowym i molekularnym.
Metody użycia i dawki.
- Doustne podawanie heroiny jest najmniej popularne ze względu na niewystarczający "haj", w przeciwieństwie do metod dożylnych i donosowych, co jest implikacją metabolizmu heroiny. Podawanie doustne zwykle wiąże się z użyciem kapsułek żelatynowych lub "bomb". Pojedyncza niska dawka doustna wynosi 5 mg, średnia - 15 mg, wysoka - 25 mg.
- Podawanie donosowe obejmuje metabolizm "pierwszego przejścia", efekt występuje wystarczająco szybko, ale czas działania jest skrócony w porównaniu z podawaniem doustnym. Niska dawka heroiny przy stosowaniu donosowym - 0,09 - 0,12 mg/kg; średnia - 0,235 - 0,325 mg/kg; wysoka - ponad 0,420 mg/kg. Manifestacja efektów następuje w ciągu 60 sekund, czas działania wynosi 3-7 godzin.
- Podawanie dożylne jest zalecane tylko po dokładnym oczyszczeniu substancji i wysokiej jakości heroiny (HQ). Niska dawka - 0,015 - 0,09 mg/kg. Średnia - 0,09 - 0,15 mg/kg; wysoka - ponad 0,15 mg/kg. Manifestacja efektów jest natychmiastowa; czas działania wynosi 4-5 godzin.
- Palenie heroiny jest rzadką drogą podawania, polega na odparowywaniu jej w celu wdychania powstałych oparów, a nie na paleniu i wdychaniu dymu. Slangowe określenie tej metody to "pogoń za smokiem". Dawki wahają się od 2 mg (uważane za niską dawkę) do 25 mg (uważane za wysoką dawkę). Efekty pojawiają się natychmiast ze względu na wysoki współczynnik wchłaniania w płucach, a czas działania wynosi 3 godziny.
- Inną rzadką drogą podawania jest stosowanie czopków doodbytniczych lub dopochwowych, co zwykle wiąże się ze strzykawką i innymi wchłanialnymi elementami (waciki, bandaże z gazy nasączone roztworem itp.).
Specjalne instrukcje, interakcje z innymi substancjami psychoaktywnymi.
Łączne stosowanie heroiny (a także innych agonistów receptorów opioidowych) z psychostymulantami w małych dawkach nie powoduje stanów krytycznych, jeśli opiaty są stosowane jako pierwsze. Jednak z każdym kolejnym wzrostem dawki, niedokrwienie mięśnia sercowego występuje nieproporcjonalnie z powodu powstałego skurczu naczyń z odruchową bradykardią (która z kolei jest całkowitą dekompensacją serca), co może prowadzić do negatywnych zdarzeń sercowo-naczyniowych, aż do zaburzenia przewodzenia przedsionkowo-komorowego i ostrego zespołu wieńcowego.
Połączenie heroiny i alkoholu jest niebezpieczne. Tak więc obie substancje nasilają negatywne skutki (głównie uspokajające, wymiotne, ataksyjne), które mogą ostatecznie prowadzić do poważnych konsekwencji, począwszy od przejściowych zaburzeń świadomości (aż do śpiączki), kończąc na śmiertelnym wyniku z powodu niedrożności dróg oddechowych przez wymioty lub zatrzymanie oddechu o genezie centralnej.
Najbardziej niebezpiecznymi połączeniami heroiny, oprócz alkoholu, są kombinacje z GHB, GBL, ketaminą, tramadolem i MXE ze względu na zwiększone działanie depresyjne na ośrodkowy układ nerwowy, a także wzrost ryzyka zaburzeń przewodzenia serca, przeciążenia ciśnieniowego serca, hiperkapnii i zespołu niewydolności oddechowej. Jeśli chodzi o benzodiazepiny i neuroleptyki, stosowane razem z heroiną, oprócz wysokiego ryzyka zaburzeń świadomości, istnieje niebezpieczeństwo nadmiernego efektu miotycznego, a także działania uspokajającego i przeciwbólowego. Opisano również kilka przypadków mioklonii. W przypadku stosowania heroiny z dopa możliwe jest zmniejszenie działania przeciwbólowego. W przypadku stosowania z ketaminą może wystąpić depresyjny wpływ heroiny na ośrodek oddechowy i sedacja aż do śpiączki lub stadium 3, znieczulenie bez stadium pobudzenia. Ketoprofen i inne NLPZ z tej grupy zmniejszają depresję oddechową spowodowaną działaniem heroiny.
Inhibitory MAO i pochodne fenotiazyny powodują negatywne powikłania sercowo-naczyniowe. Zwiększa się działanie analgetyczne i hipotensyjne, wzrasta ryzyko depresji oddechowej, aż do całkowitego zatrzymania oddechu. Induktory utleniania mikrosomalnego podczas stosowania ogólnoustrojowego (w tym barbiturany i karbamazepina) zmniejszają działanie analgetyczne heroiny, a także prowadzą do rozwoju tolerancji krzyżowej.
Antagoniści receptora NK1 stanowią obecnie nową generację leków przeciwwymiotnych, które mogą być stosowane w leczeniu i zapobieganiu nudnościom i wymiotom podczas używania heroiny, zamiast metoklopramidu. Kombinacje leków przeciwwymiotnych mogą być bardziej skuteczne niż monoterapia. Preferowane jest zapobieganie wymiotom poprzez połączenie antagonisty receptora 5HT3 i deksametazonu. W przypadku długotrwałego stosowania heroiny, głównymi powikłaniami ośrodkowymi są: tolerancja, neurotoksyczność i hiperalgezja wywołana opioidami. Specyficzny obraz kliniczny obejmuje hiperalgezję, mioklonie, allodynię i przejściową lub trwałą dezorientację i jest wskazaniem do profilaktycznej terapii farmakologicznej.
Klasyczny obraz przedawkowania opiatów (bez uwzględnienia ciężkości i etapów).
1. Upośledzenie świadomości (dowolny etap oszołomienia lub śpiączki).Łączne stosowanie heroiny (a także innych agonistów receptorów opioidowych) z psychostymulantami w małych dawkach nie powoduje stanów krytycznych, jeśli opiaty są stosowane jako pierwsze. Jednak z każdym kolejnym wzrostem dawki, niedokrwienie mięśnia sercowego występuje nieproporcjonalnie z powodu powstałego skurczu naczyń z odruchową bradykardią (która z kolei jest całkowitą dekompensacją serca), co może prowadzić do negatywnych zdarzeń sercowo-naczyniowych, aż do zaburzenia przewodzenia przedsionkowo-komorowego i ostrego zespołu wieńcowego.
Połączenie heroiny i alkoholu jest niebezpieczne. Tak więc obie substancje nasilają negatywne skutki (głównie uspokajające, wymiotne, ataksyjne), które mogą ostatecznie prowadzić do poważnych konsekwencji, począwszy od przejściowych zaburzeń świadomości (aż do śpiączki), kończąc na śmiertelnym wyniku z powodu niedrożności dróg oddechowych przez wymioty lub zatrzymanie oddechu o genezie centralnej.
Najbardziej niebezpiecznymi połączeniami heroiny, oprócz alkoholu, są kombinacje z GHB, GBL, ketaminą, tramadolem i MXE ze względu na zwiększone działanie depresyjne na ośrodkowy układ nerwowy, a także wzrost ryzyka zaburzeń przewodzenia serca, przeciążenia ciśnieniowego serca, hiperkapnii i zespołu niewydolności oddechowej. Jeśli chodzi o benzodiazepiny i neuroleptyki, stosowane razem z heroiną, oprócz wysokiego ryzyka zaburzeń świadomości, istnieje niebezpieczeństwo nadmiernego efektu miotycznego, a także działania uspokajającego i przeciwbólowego. Opisano również kilka przypadków mioklonii. W przypadku stosowania heroiny z dopa możliwe jest zmniejszenie działania przeciwbólowego. W przypadku stosowania z ketaminą może wystąpić depresyjny wpływ heroiny na ośrodek oddechowy i sedacja aż do śpiączki lub stadium 3, znieczulenie bez stadium pobudzenia. Ketoprofen i inne NLPZ z tej grupy zmniejszają depresję oddechową spowodowaną działaniem heroiny.
Inhibitory MAO i pochodne fenotiazyny powodują negatywne powikłania sercowo-naczyniowe. Zwiększa się działanie analgetyczne i hipotensyjne, wzrasta ryzyko depresji oddechowej, aż do całkowitego zatrzymania oddechu. Induktory utleniania mikrosomalnego podczas stosowania ogólnoustrojowego (w tym barbiturany i karbamazepina) zmniejszają działanie analgetyczne heroiny, a także prowadzą do rozwoju tolerancji krzyżowej.
Antagoniści receptora NK1 stanowią obecnie nową generację leków przeciwwymiotnych, które mogą być stosowane w leczeniu i zapobieganiu nudnościom i wymiotom podczas używania heroiny, zamiast metoklopramidu. Kombinacje leków przeciwwymiotnych mogą być bardziej skuteczne niż monoterapia. Preferowane jest zapobieganie wymiotom poprzez połączenie antagonisty receptora 5HT3 i deksametazonu. W przypadku długotrwałego stosowania heroiny, głównymi powikłaniami ośrodkowymi są: tolerancja, neurotoksyczność i hiperalgezja wywołana opioidami. Specyficzny obraz kliniczny obejmuje hiperalgezję, mioklonie, allodynię i przejściową lub trwałą dezorientację i jest wskazaniem do profilaktycznej terapii farmakologicznej.
Klasyczny obraz przedawkowania opiatów (bez uwzględnienia ciężkości i etapów).
2. Nadmierne zwężenie źrenic (uporczywa zwężenie źrenic), zmniejszenie ich reakcji na światło, opadanie powiek, oczopląs i niewydolność konwergencji.
3. Niedociśnienie mięśniowe i zmniejszenie odruchu ścięgnistego (czasami może wystąpić hipertonus mięśniowy).
4. Zmniejszenie lub brak wrażliwości na ból.
5. Zmniejszenie częstotliwości ruchów oddechowych do 12-10 na minutę lub zatrzymanie oddechu.
Algorytm pierwszej pomocy w przypadku przedawkowania:
1. Jeśli osoba jest nieprzytomna lub ma zaburzenia świadomości na jakimkolwiek etapie, wezwij ratowników medycznych (911) lub jeszcze jedną osobę do pomocy.
2. Jeśli osoba nie oddycha, jest nieprzytomna i nie ma pulsu, obowiązkowe jest oczyszczenie jamy ustnej z ciał obcych (usunięcie sztucznych zębów, zębów, śluzu, wymiocin) i rozpoczęcie działań resuscytacyjnych z pośrednim masażem serca i sztucznym oddychaniem zgodnie z zasadami higieny.
3. Jeśli dostępny jest nalokson, należy wstrzyknąć 2 mg donosowo lub 0,4 mg domięśniowo. Po dwóch minutach należy powtórzyć podanie dawki 0,4 mg aż do wystąpienia efektu. Jeśli osoba w jakikolwiek sposób reaguje na bodźce - należy przeprowadzić intensywną stymulację świadomości i oddechu (aż do podrażnienia bólowego). Jednocześnie należy monitorować stan osoby.
4. Wdrożyć algorytm przed przybyciem ratowników medycznych.
Bardziej szczegółowe informacje na temat przedawkowania opiatów i pierwszej pomocy znajdą się w osobnym artykule.
Last edited by a moderator:
