Ερωτήσεις Wilgerodt, και φαινυλακετικό ασβέστιο;

[Mikrobiome]

Το wilgerodt, επιφανειακά, φαίνεται σαν μια εύκολα εφικτή διαδρομή προς το φαινυλοξικό οξύ. Ενώ η μορφολίνη είναι γενικά δυσεύρετη, η κυκλοεξυλαμίνη είναι πιθανότατα ο επόμενος καλύτερος υποψήφιος για τη δουλειά, καθώς δεν είναι πολύ ακριβή, διαθέσιμη και δεν παρακολουθείται.

Η ερώτησή μου είναι, όταν χρησιμοποιείται μια αμίνη όπως η κυκλοεξυλαμίνη, υπάρχει κίνδυνος σχηματισμού υδρόθειου;

Και είναι η αμίνη ανακτήσιμη/επαναχρησιμοποιήσιμη;

Επίσης, είχε κανείς μεγάλη επιτυχία με την οδό του φαινυλακετικού ασβεστίου/οξικού ασβεστίου για τη μετατροπή του φαινυλακετικού οξέος σε p2p;

 

[G.Patton]

Γεια σας. Εννοείτε σύνθεση από ακετοφαινόνη;
Μπορείτε να εξηγήσετε ποια ακριβώς αντίδραση εννοείτε;

 

[G.Patton]

Κατά τη γνώμη μου, η αντίδραση Willgerodt είναι ένας πολύ μακρύς δρόμος για να πάρει p2p, οι οποίες αυξάνουν το κόστος του προϊόντος.

 

[Mikrobiome]

Το στυρένιο είναι, imo, ο καλύτερος τρόπος να προχωρήσετε ως μη χημικός. Μπορεί κανείς να αγοράσει γαλόνια από αυτό εξαιρετικά φθηνά και δεν είναι καθόλου ύποπτο.

Δεν ξέρω ακριβώς την ονομασία, αλλά μπορεί κανείς να χρησιμοποιήσει αμμωνία σε διάλυμα και στοιχειακό θείο, σε αυτόκαυστο, αντί για μια αμίνη όπως η κυκλοεξυλαμίνη με θείο. Ωστόσο, πιστεύω ότι η χρήση αμμωνίας παράγει υδρόθειο, το οποίο είναι εξαιρετικά επικίνδυνο. Θέλω να μάθω αν η χρήση μιας αμίνης ενέχει τον ίδιο κίνδυνο.

Πώς εννοείτε ότι το Wilgerodt είναι μακρύς δρόμος για το p2p; Φαίνεται απλό, για έναν μη χημικό. Υποθέτοντας ότι όλα λειτουργούν τέλεια, παίρνεις φαινυλακεταμίδιο, το οποίο υδρολύεται σε φαινυλακετικό οξύ irrc, και στη συνέχεια προχωράς μέσω αμέτρητων διαδρομών στο p2p. 3 βήματα, σε έναν τέλειο κόσμο