MDMA (3,4-μεθυλενοδιοξυ-N-μεθυλαμφεταμίνη) (molly, mandy, emma, MD, ecstasy, E, X, XTC, rolls, beans) - είναι μια ψυχοδραστική ουσία που ανήκει στην κατηγορία των φαινυλαιθυλαμινών. Η χρήση του MDMA συνδέεται με διεγερτικές επιδράσεις, ευφορία, ικανοποίηση και ούτω καθεξής. Το MDMA έχει ένα σύνθετο φαρμακολογικό προφίλ, το οποίο αποτελείται κυρίως από τις επιδράσεις του ως αναστολέας της απελευθέρωσης και επαναπρόσληψης των μονοαμινών και τις πρόσθετες επιδράσεις του που αφορούν τον περιορισμό της σύνθεσης και της αποδόμησης των νευροδιαβιβαστών. Έχει σημαντική επίδραση στη σεροτονίνη, σε αντίθεση με την αμφεταμίνη
και τη μεταμφεταμίνη που αυξάνουν κυρίως τον αριθμό των κατεχολαμινών. Η ουσία αυτή συντέθηκε για πρώτη φορά το 1912 από τον Anton Köllisch, ο οποίος εργαζόταν για την εύρεση ενός αποτελεσματικού αιμοστατικού παράγοντα (πρόδρομος ενός αιμοστατικού φαρμάκου μεθυλϋδραστίνης ως παράγωγο της φαινυλισοπροπυλαμίνης της σαφρόλης, η οποία είναι ένα αρωματικό έλαιο που βρίσκεται i sassafras, μοσχοκάρυδο και άλλα φυτά) υπό την αιγίδα της εταιρείας Merck KGaA (του Darmstadt, Γερμανία). Το 1914, η ουσία κατοχυρώθηκε με δίπλωμα ευρεσιτεχνίας. Το 1927 ο Max Oberlin διαπίστωσε ότι οι επιδράσεις της MDMA στον αγγειακό λείο μυϊκό ιστό ήταν παρόμοιες με εκείνες της αδρεναλίνης και της εφεδρίνης, ισχυρίστηκε επίσης ότι η ουσία αυτή είχε αιμοστατικές και μητροτονικές ιδιότητες. Ωστόσο, αργότερα η έρευνα διακόπηκε λόγω της αύξησης της τιμής της σαφρυλμεθυλαμίνης. Φαρμακολογικές δοκιμές πραγματοποιήθηκαν από τη Merck το 1952 και το 1959. Οι τοξικές επιδράσεις μελετήθηκαν κρυφά σε πειραματόζωα από τον στρατό των ΗΠΑ στο Πανεπιστήμιο του Μίσιγκαν το 1953-1954. Το 1960 δύο Πολωνοί χημικοί (Biniecki και Krajewski) δημοσίευσαν μια εργασία, περιγράφοντας τη διαδικασία σύνθεσης του MDMA, η οποία τελικά δημοσιεύθηκε στο Chemical Abstracts το 1961. Μέχρι το 1970 δεν υπήρξαν επίσημες δοκιμές της MDMA σε ανθρώπους. Ο Αμερικανός χημικός Alexander T. Shulgin, ο οποίος είχε μεγάλο ενδιαφέρον για τα ψυχοδραστικά ναρκωτικά (έχοντας, για παράδειγμα, συνθέσει τη στενά συνδεδεμένη 3,4-μεθυλενο-διοξυαιθυλαμφεταμίνη ή MDE το 1967), ανέφερε κάποτε ότι είχε συνθέσει για πρώτη φορά το MDMA το 1965, αλλά η ημερομηνία αυτή δεν έχει επαληθευτεί αξιόπιστα. Οι πληροφορίες σχετικά με την εμφάνιση του MDMA στις ΗΠΑ ως ψυχαγωγικού ναρκωτικού είναι ασαφείς, ωστόσο ο M. M. Kirsch, συγγραφέας από το Λος Άντζελες, δήλωσε στο βιβλίο του "Designer Drugs", ότι "ένας αριθμός χημικών της μαύρης αγοράς το είχαν συνθέσει κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1960, αλλά βρήκαν το LSD και το MDA πιο επικερδή". Στη δημοσίευση από το 1997 "Η πρώιμη ιστορία του MDMA" ο Shulgin μίλησε για μια περιστασιακή ανταλλαγή απόψεων που είχε κάνει με έναν χημικό, ο οποίος είχε μια χημική εταιρεία στο Λος Άντζελες. Ο χημικός ζήτησε από τον Shulgin να τον βοηθήσει να συνθέσει το DOB και το MDMA. Κατά τη διάρκεια ενός συνεδρίου της Αμερικανικής Εταιρείας Φαρμακολογίας και Πειραματικής Θεραπευτικής τον Αύγουστο του 1970 που πραγματοποιήθηκε στο Πανεπιστήμιο του Στάνφορντ, ο Shulgin έτυχε να συναντήσει έναν νεαρό "φαρμακολόγο/ψυχολόγο" με το ίδιο όνομα με τον πελάτη του χημικού από τις μεσοδυτικές πολιτείες. Το άτομο αυτό είχε έρθει στο Σαν Φρανσίσκο για να μελετήσει τα ναρκωτικά του δρόμου με την Ελεύθερη Ιατρική Κλινική Haight Ashbury. Λίγο αργότερα, ο Shulgin πληροφορήθηκε ότι ο νεαρός φαρμακολόγος/ψυχολόγος είχε επιστρέψει στις μεσοδυτικές πολιτείες. Τον Αύγουστο του 1970, το Αστυνομικό Τμήμα του Σικάγο κατέσχεσε το πρώτο δείγμα MDMA στις ΗΠΑ. Τα δεδομένα από την ανάλυση ανακοινώθηκαν για πρώτη φορά σε μια συνάντηση χημικών του εγκληματολογικού εργαστηρίου. Ο συγγραφέας παρουσίασε τα ευρήματα σχετικά με "μια νέα σειρά αμφεταμινών", μεταξύ των οποίων οι DOM, TMA, MDA και η σχεδόν άγνωστη τότε MDMA. οι αξιωματούχοι της DEA ανέφεραν ότι αυτό και άλλα "...εργαστήρια που κατασχέθηκαν πιστεύεται ότι παρήγαγαν μια ελεγχόμενη ουσία (MDA)", αλλά διαπιστώθηκε ότι παρήγαγαν MDMA. Κατά συνέπεια, "οι έρευνες δεν συνεχίστηκαν λόγω του μη ελεγχόμενου καθεστώτος της MDMA". Το 1974, τα εργαστήρια της DEA ανέλυσαν πέντε δείγματα MDMA του δρόμου από το Champaign του Ιλινόις και το Aspen του Κολοράντο. ο Keith Bailey και οι συνάδελφοί του στα Ερευνητικά Εργαστήρια του Κλάδου Προστασίας της Υγείας στην Οτάβα του Καναδά υπέβαλαν επιστημονικό χειρόγραφο τον Αύγουστο του 1974, στο οποίο αναγνώρισαν πέντε Ν-μεθυλιωμένα ανάλογα των παραισθησιογόνων αμφεταμινών και ανέφεραν ότι η MDMA "έχει συναντηθεί στην παράνομη αγορά" στον Καναδά. Στις αρχές του 1976 έγινε έφοδος σε ένα εργαστήριο παραγωγής MDMA στο Οντάριο του Καναδά και, κατά συνέπεια, η MDMA προγραμματίστηκε στον Καναδά στις 11 Ιουνίου 1976.
Γύρω στο 1975, ο Alexander Shulgin, επίσης με έδρα τη Δυτική Ακτή, ασχολήθηκε και πάλι με το MDMA. Ο Shulgin συνάντησε έναν νεαρό φοιτητή που ενδιαφερόταν για τα ναρκωτικά, ειδικά για "κάποιες Ν-μεθυλιωμένες ενώσεις" (όπως είναι το MDMA). Ο φοιτητής είχε διαπιστώσει σε αυτοπειράματα ότι το MDMA είχε ένα σημαντικό "συστατικό που έμοιαζε με αμφεταμίνη". Στο εργαστηριακό του σημειωματάριο, ο Σούλγκιν αναφερόταν σε αυτόν τον φοιτητή ως
"Marty" ("~1975: Marty-αναφέρει σημαντική περιεκτικότητα που μοιάζει με αμφεταμίνη". Πιθανώς την ίδια χρονιά, ο Shulgin συνάντησε ένα άλλο άτομο που είχε κάνει χρήση MDMA. Σε ένα πλαίσιο στη δεξιά πλευρά της σελίδας 186 του εργαστηριακού του σημειωματάριου (δεν είναι σαφές πότε το πρόσθεσε ο Shulgin), παρατίθενται οι δοκιμές ενός συγκεκριμένου "Flip" με "Ν-μεθύλια", ειδικά με "Ν-μεθυλιωμένη MDA" (δηλαδή MDMA). Ο "Flip" είχε πάρει 15, 30, 45, 60, 75, 100 και 150 mg MDMA. Δόσεις έως 60 mg δεν είχαν "καμία επίδραση", 75 mg τον έκαναν "ασαφή", 100 mg και 150 mg τον έκαναν "ενεργό". Δεδομένων των περιστάσεων, είναι πιθανό ότι ο "Flip" είναι ένας συνάδελφος από το Πανεπιστήμιο του Σαν Φρανσίσκο, τον οποίο ο Shulgin αναγνώρισε ως κάποιον που είχε συνθέσει κάποιες Ν-μεθυλιωμένες φαινυλαιθυλαμίνες τη δεκαετία του 1970. Δραστηριοποιήθηκε από το 1972 έως το 1983 και ανέλυσε περισσότερα από 20.000 δείγματα ναρκωτικών του δρόμου. Το 1981, ένας πρώτος διανομέας του MDMA αναφέρθηκε στο underground περιοδικό WET: "Αρχίσαμε να διανέμουμε για πρώτη φορά Ecstasy πριν από πέντε χρόνια...". Αυτό θα καθιστούσε το 1976 το πρώτο έτος διανομής του ως ψυχαγωγικό ναρκωτικό. Απ' όσο μπορεί να ανασυγκροτηθεί από τη βιβλιογραφία, η ονομασία "έκσταση" επινοήθηκε από τον πρώην φοιτητή θεολογίας και μετέπειτα προσηλυτιστή του MDMA Michael Clegg το 1981. Στα μέσα του 1977, ο Alexander Shulgin παρέδωσε λίγο MDMA σε έναν από τους μακροχρόνιους γνωστούς του, τον ψυχοθεραπευτή Leo Zeff, ο οποίος από τα τέλη της δεκαετίας του 1960 είχε γίνει ο "μυστικός αρχηγός" ενός κύκλου υπόγειων θεραπευτών που χρησιμοποιούσαν ψυχεδελικά στην ψυχοθεραπεία. Η ανταπόκριση του Zeff στο MDMA ήταν ενθουσιώδης και ανέβαλε τα σχέδια συνταξιοδότησής του για να διαδώσει τη γνώση για το MDMA σε εκατοντάδες συναδέλφους του ψυχοθεραπευτές. Ο γνωστός γκουρού των ναρκωτικών Τίμοθι Λίρι έκανε τα πρώτα του ταξίδια με MDMA το 1978 στην Ανατολική Ακτή. Προφανώς, δεν δημοσιοποίησε αμέσως την ενθουσιώδη ανταπόκρισή του σε αυτό το νέο "ναρκωτικό που δημιουργεί ενσυναίσθηση". Η περιγραφή του δημοσιεύτηκε πολύ αργότερα, αλλά ο Leary χρησίμευσε για να διευρύνει τη διανομή του MDMA μέσω των προσωπικών του διασυνδέσεων. Η παρουσίαση των Shulgin και Nichols σε ένα συνέδριο της NIDA το 1976 δημοσιεύτηκε στα πρακτικά του συνεδρίου το 1978. Επιπλέον, ο Shulgin έκανε και άλλες επιστημονικές παρουσιάσεις και δημοσιεύσεις το 1978, οι οποίες συνέβαλαν στη διεύρυνση της γνώσης σχετικά με τις επιδράσεις του MDMA. Οι αυτοδοκιμές του ίδιου του Shulgin με το MDMA άρχισαν τον Σεπτέμβριο του 1976 και παρουσίασε ψυχοφαρμακολογικά ευρήματα για το MDMA σε συνέδριο της NIDA τον Δεκέμβριο του 1976. Στα μέσα του 1977, παρέδωσε λίγο MDMA στον ψυχοθεραπευτή Leo Zeff, ο οποίος αργότερα έγινε προσηλυτιστής του MDMA στην ψυχοθεραπεία σε εθνική κλίμακα. Το 1978, ο Shulgin μίλησε ή δημοσίευσε για το MDMA σε τρεις περιπτώσεις. Ωστόσο, στην ευρύτερη εικόνα, φαίνεται περισσότερο ότι "η MDMA συνάντησε τον Shulgin", παρά ότι ο Shulgin συνάντησε τη MDMA. Στις αρχές της δεκαετίας του 1980, η χρήση του MDMA εξαπλώθηκε διαδοχικά περαιτέρω σε όλες τις ΗΠΑ. Με εκτιμώμενη διανομή 10.000 χαπιών ετησίως μέχρι το τέλος της δεκαετίας του 1970, η χρήση του κλιμακώθηκε σε 30.000 χάπια το μήνα που υπολογίζεται για το 1983. Κυρίως λόγω της κλιμακούμενης χρήσης του σε ορισμένες μεγαλύτερες πόλεις του Τέξας από το 1983, Αμερικανοί γερουσιαστές παρενέβησαν προτρέποντας την DEA να το κατατάξει στον κατάλογο για κίνδυνο των νέων. Η DEA κίνησε τις απαραίτητες διαδικασίες για την απαγόρευσή του και το MDMA εντάχθηκε στον κατάλογο την 1η Ιουλίου 1985.
Ενώ η παρεμπορική πώληση άλλων ναρκωτικών ως χάπια MDMA έχει μειωθεί τα τελευταία χρόνια (αν και πρόκειται για πρόβλημα που μπορεί να επανέλθει, όπως δείχνουν τα στοιχεία του 2021 από τον βρόχο), αυτό που θα μπορούσε να είναι μια θετική εξέλιξη από ορισμένες απόψεις (μεγαλύτερη βεβαιότητα για τους καταναλωτές σχετικά με την ουσία που αγοράζουν και μείωση των πιο επικίνδυνων νοθευμάτων και της παρεμπορικής πώλησης) αντισταθμίστηκε από τους αυξανόμενους κινδύνους από τα χάπια και τη σκόνη MDMA υψηλής δραστικότητας. Το EMCDDA Trendspotter σημειώνει ότι "πάνω από τα μισά (53%) όλων των δισκίων έκστασης που ελέγχθηκαν το 2015 περιείχαν πάνω από 140 χιλιοστόγραμμα MDMA, σε σύγκριση με μόλις 3% το 2009. Μέχρι το 2018, ένα ακόμη μεγαλύτερο 72% των δειγμάτων περιείχε πάνω από 150 χιλιοστόγραμμα MDMA, με μέσο όρο 171 χιλιοστόγραμμα ανά χάπι - σημαντικά υψηλότερο από τον μέσο όρο των 50-80 χιλιοστόγραμμα που παρατηρήθηκε σταθερά στην Ευρώπη κατά τη δεκαετία του 1990 και του 2000, και μια σταθερή αύξηση από το 2014. Τα τελευταία χρόνια παρατηρήθηκε επίσης η άνοδος των "σούπερ χαπιών" - με εύρος 270-340 χιλιοστογραμμάρια - έως και τέσσερις φορές τη φυσιολογική δόση ενός ενήλικα. Οι αντίπαλοι παραγωγοί, που διαθέτουν πρώτες ύλες χαμηλού κόστους, ανταγωνίζονται μεταξύ τους για να διαθέσουν στην αγορά τα ισχυρότερα χάπια (ακόμη και αν, από ένα σημείο και μετά, δεν είναι σαφές αν αυτό είναι κάτι που οι καταναλωτές πραγματικά θέλουν). Η διεύρυνση του δυνητικού εύρους της περιεκτικότητας του MDMA στα χάπια, σε συνδυασμό με την εμφάνιση των υπερ-υψηλής ισχύος χαπιών έχει αναγνωριστεί ως βασικός παράγοντας για την ταχεία αύξηση των ιατρικών επειγόντων περιστατικών και των θανάτων που σχετίζονται με το MDMA από το 2013. Το MDMA έχει επίσης αναπτύξει μια σημαντική θέση στις διαδικτυακές αγορές darknet, στις οποίες η πρόσβαση γίνεται μέσω ειδικών φυλλομετρητών TOR και οι οποίες πληρώνονται με τη χρήση κρυπτονομισμάτων όπως το Bitcoin. Εκτιμήσεις από μελέτες αγοράς darknet το 2015 έδειξαν ότι το MDMA ήταν το τρίτο πιο δημοφιλές ναρκωτικό (μετά την κάνναβη και τα φαρμακευτικά προϊόντα) που αγοράστηκε στο darknet, αντιπροσωπεύοντας το 25% των πωλήσεων ναρκωτικών. Από όσους ανέφεραν ότι προμηθεύτηκαν MDMA στην παγκόσμια έρευνα για τα ναρκωτικά του 2019, το 67% ανέφερε ότι το προμηθεύτηκε μέσω του darknet - ποσοστό υψηλότερο από οποιοδήποτε άλλο ναρκωτικό. Αυτό είναι αυξημένο από το 48,7% το 2015, όταν το ποσοστό ήταν επίσης υψηλότερο από οποιοδήποτε άλλο φάρμακο. Το EMCDDA ανέφερε επίσης το 2019 ότι "οι συναλλαγές που αφορούν ποσότητες δισκίων MDMA ενδεικτικές του μεσαίου επιπέδου της αγοράς αντιπροσωπεύουν υπερδιπλάσια έσοδα από τις πωλήσεις ποσοτήτων σε επίπεδο λιανικής πώλησης". Αυτό έρχεται σε πλήρη αντίθεση με άλλα ναρκωτικά που πωλούνται στο darknet, όπως η κάνναβη και η κοκαΐνη, για τα οποία οι συγκριτικές πωλήσεις είναι "σε συντριπτικό βαθμό σε επίπεδο λιανικής πώλησης". Οι αναφορές των χρηστών προτείνουν ότι η MDMA που αγοράζεται στο darknet θεωρείται καλύτερης ποιότητας από την προσφορά από τις πιο συμβατικές αγορές εμπόρων πρόσωπο με πρόσωπο - ίσως εν μέρει λόγω του συστήματος αξιολόγησης των προϊόντων και των πωλητών από τους χρήστες τύπου eBay που λειτουργεί ως άτυπο σύστημα ελέγχου της ποιότητας και αυξημένης υπευθυνότητας των πωλητών. Ενώ υπάρχουν ανησυχίες σχετικά με την ευκολία με την οποία οι νεότεροι δυνητικοί χρήστες θα μπορούσαν να αποκτήσουν πρόσβαση στο MDMA (και σε άλλα ναρκωτικά) μέσω του darknet (τα τεχνικά εμπόδια της αγοράς είναι σχετικά εύκολα αντιμετωπίσιμα από άτομα με τεχνολογικές γνώσεις), μπορεί επίσης να υπάρχει δυνατότητα μείωσης της βλάβης μέσω των άτυπων ελέγχων ποιότητας και, για τα άτομα που δεν έχουν πρόσβαση σε πιο καθιερωμένους έμπιστους πωλητές, μειωμένης αλληλεπίδρασης με άγνωστους εμπόρους. Όσον αφορά το νομικό καθεστώς της MDMA στην Ευρώπη, ανάλογα με τη χώρα, υπάρχουν διαφορές στις χρεώσεις και τη νομιμότητα της ουσίας. Έτσι, στο Ηνωμένο Βασίλειο η MDMA κατατάσσεται στην κατηγορία Α, οι κατηγορίες για κατοχή περιλαμβάνουν το μέγιστο όριο των 7 ετών φυλάκισης και/ή αόριστης διάρκειας, ισόβια για παραγωγή και πώληση- Γερμανία: παράνομη- Γαλλία: παράνομη- Ολλανδία: παράνομη- Ισπανία: παράνομη- Τσεχική Δημοκρατία: η κατοχή 5 δισκίων και λιγότερο δεν θεωρείται σοβαρό ποινικό αδίκημα. Πορτογαλία: αποποινικοποιείται η ποσότητα κάτω του 1 γραμμαρίου. Άλλες ευρωπαϊκές χώρες: παράνομες. ΗΠΑ: παράνομο, παράρτημα I κατηγορία D 1995- Καναδάς: Πρόγραμμα ΙΙΙ- Μεξικό: παράνομο- Αυστραλία: παράνομο- Νέα Ζηλανδία: παράνομο- Σιγκαπούρη: παράνομο- Χονγκ-Κονγκ: παράνομο- Ισραήλ: παράνομο.
Σύμφωνα με εκθέσεις της αμερικανικής κυβέρνησης DEA: το 2015, πολλά ναρκωτικά που πωλούνταν ως MDMA/molly αποδείχθηκαν ότι ήταν συνθετικές καθινόνες, όπως η μεθυλόνη ή η αιθυλόνη, ως υποκατάστατο του διαφημιζόμενου ναρκωτικού. Νιου Τζέρσεϊ: Το 2014, οι αναφορές έδειξαν ότι μεγάλο μέρος του MDMA που διακινείται στο Νιου Τζέρσεϊ ήταν στην πραγματικότητα μεθυλόνη. Η πραγματική MDMA ήταν πολύ ακριβή για να αποφέρει κέρδος, οπότε η μεθυλόνη υποκαθίστατο. Νέα Υόρκη: Το 2014, εργαστηριακές αναλύσεις έδειξαν ότι το μεγαλύτερο μέρος του υποτιθέμενου καθαρού MDMA/"molly" περιείχε καθινόνες όπως η μεθυλόνη. Το 87% του "Molly" που αναλύθηκε από την DEA μεταξύ 2009 και 2013 περιείχε 0% MDMA, ενώ αντίθετα περιείχε κυρίως "άλατα μπάνιου" όπως η μεθυλόνη. Στη Δυτική Φλόριντα, το 0% του "Molly" που αναλύθηκε περιείχε καθόλου MDMA, και αντ' αυτού περιείχε κυρίως "άλατα μπάνιου". "Εργαστηριακές αναλύσεις σε κατασχεθέντα ναρκωτικά από την DEA στη Νέα Υόρκη και υποβληθέντα ως Molly μεταξύ 2011 και 2012 αποκάλυψαν ότι τα πειστήρια ήταν στην πραγματικότητα μια ποικιλία ελεγχόμενων και μη ελεγχόμενων ουσιών, όπως 3,4-μεθυλενοδιοξυμεθυκαθηνόνη (μεθυλόνη), 4-μεθυλ-n-αιθυλκαθηνόνη (4-MEC), 3,4-μεθυλενοδιοξυμεθαμφεταμίνη (MDA) και 3,4-μεθυλενοδιοξυπροβαλερόνη (MDPV), αλλά όχι MDMA". Από το 2017, τα χάπια Ecstasy στις ΗΠΑ είναι σχετικά καθαρά, με τα περισσότερα χάπια Ecstasy που πωλούνται στις ΗΠΑ να περιέχουν πλέον κυρίως MDMA. Ορισμένα χάπια, ιδίως στην Ευρώπη, είναι επικίνδυνα, καθώς περιέχουν πραγματικό MDMA, αλλά σε πολύ υψηλές/ασφαλείς δόσεις.
Το MDMA είναι δομικά παρόμοιο με τις αμφεταμίνες και τη μεσκαλίνη. Ωστόσο, είναι λειτουργικά διαφορετική. Η ουσία αυτή έχει μοριακό τύπο C11H15NO2 και ονομάζεται (RS)-1-(Benzo[d][1,3]dioxol-5-yl)-N-methylpropan-2-amine. Το MDMA είναι ένα χειρικό μόριο, το οποίο έχει δύο εναντιομερή S και R. Το S-MDMA έχει ισχυρότερες επιδράσεις από το R-MDMA. Σύμφωνα με ερευνητικά δεδομένα, η μορφή S συνδέεται με την απελευθέρωση μεγάλων ποσοτήτων ντοπαμίνης, ενώ η μορφή R αυξάνει το επίπεδο της σεροτονίνης. Η ουσία συναντάται συχνότερα με τη μορφή υδροχλωρικού άλατος, το οποίο είναι εύκολα διαλυτό στο νερό με pKA 9,9. Το γεγονός αυτό υποκρύπτει τον ιονισμό της στο πλάσμα. Η ουσία είναι λιπόφιλη και διέρχεται από τον αιματοεγκεφαλικό φραγμό. Ως αποτέλεσμα της έρευνας σχετικά με το MDMA, αποκαλύφθηκε ότι πρόκειται για μια μάλλον σταθερή ένωση, η οποία θα μπορούσε να παραμείνει κλινικά ενεργή ακόμη και μετά από 21 χρόνια αποθήκευσης. Λαμβάνοντας υπόψη το γεγονός, ότι δεν υπάρχουν ειδικές συνθήκες για την αποθήκευση, συνιστάται. Ωστόσο, να αποθηκεύεται σε κλειστά, αεροστεγή δοχεία, χωρίς έκθεση σε υπεριώδη ακτινοβολία σε θερμοκρασία περιβάλλοντος. Το σημείο βρασμού είναι στους 100-110 °C σε θερμοκρασία 0,4 mmHg. Η υδατοδιαλυτότητα είναι 7034 mg/L στους 25 °C (est), η πίεση ατμών 2,27X10-3 mm Hg στους 25 °C (est). Κατά κανόνα, η έκσταση μπορεί να βρεθεί σε μορφή υδροχλωριδίου, το οποίο έχει εμφάνιση σκόνης από λευκό έως καφέ χρώμα, διαλυτή στο νερό (δεν συνιστάται η χρήση του ιζήματος που σχηματίζεται τις περισσότερες φορές) και μπορεί να τοποθετηθεί σε κάψουλες ζελατίνης για χορήγηση από το στόμα. Η πιο συνηθισμένη μορφή είναι τα συμπιεσμένα δισκία διαφόρων σχημάτων και χρωμάτων. Συχνά, τα δισκία περιέχουν άλλες ουσίες και προσμίξεις, οι οποίες μπορεί να είναι είτε άλλες ψυχοδραστικές ουσίες είτε νοθευτικές ουσίες χωρίς ψυχοδραστική δράση. Η ποικιλία των νοθευτικών ουσιών στα δισκία είναι τεράστια και μπορεί να κυμαίνεται από καφεΐνη έως 2C-В, επηρεάζοντας τα ποιοτικά και ποσοτικά χαρακτηριστικά. Κατά κανόνα, η μέση συγκέντρωση MDMA στα δισκία κυμαίνεται από 75% έως 95%. Δυστυχώς, μια εργασία του 2005 διαπίστωσε ότι το 61% των δοκιμασμένων δισκίων ecstasy ήταν νοθευμένα με άλλα ναρκωτικά, εν μέρει λόγω της έλλειψης ρύθμισης της παράνομης αγοράς. Και ένα τεράστιο 46% των χαπιών Ecstasy περιείχαν 0% MDMA. Το 39% των χαπιών Ecstasy περιείχε μόνο MDMA, το 5% των χαπιών Ecstasy περιείχε μόνο MDA (παρόμοια ουσία με το MDMA, αν και πολύ λιγότερο μελετημένη), το 5% των χαπιών Ecstasy περιείχε μόνο DXM (που συνήθως βρίσκεται στο Robitussin, το φάρμακο για το βήχα), το 2% περιείχε μόνο καφεΐνη, το 1% περιείχε μόνο μεθαμφεταμίνη, το 1% περιείχε μόνο ψουεντο-εφεδρίνη (διεγερτικό που βρίσκεται στα φάρμακα για το κρυολόγημα και τη γρίπη), και τα υπόλοιπα ήταν άγνωστα ή μικτά.
Φαρμακοκινητική και φαρμακοδυναμική.
Οι κύριες οδοί μεταβολισμού του MDMA είναι η Ν-δεμεθυλίωση και η απώλεια της γέφυρας μεθυλενίου που συνδέει την κατεχόλη, οι οποίες μεσολαβούνται από διάφορα κυτόχρωμα P450. Οι κοινοί μεταβολίτες της MDMA περιλαμβάνουν την MDA, την 3,4-διυδροξυμεθαμφεταμίνη, την 3,4-διυδροξυαμφεταμίνη, την 4-υδροξυ-3-μεθοξυμεθαμφεταμίνη και την 4-υδροξυ-3-μεθοξυ-αμφεταμίνη. Το
σημαντικότερος μεταβολίτης της MDMA στον άνθρωπο είναι η HMMA, η οποία απεκκρίνεται κυρίως ως σύζευξη γλυκουρονικού οξέος. Πρόσφατα γενετικά ευρήματα υποδηλώνουν ότι μια ποικιλία κυτοχρώματος P450, συμπεριλαμβανομένων των CYP2C19, CYP2B6 και CYP1A2, παίζουν ρόλο στην απομεθυλίωση του MDMA. Έχει αποδειχθεί ότι μεταλλάξεις στα γονίδια CYP2C19 ή CYP2B6 που μειώνουν τη λειτουργία του ενζύμου αυξάνουν την αναλογία MDMA/MDA, αλλά δεν μεταβάλλουν τις συγκεντρώσεις HMMA. Τα άτομα με μειωμένη λειτουργία του CYP2C19 παρουσίασαν επίσης μεγαλύτερες καρδιαγγειακές αποκρίσεις με ταχύτερους χρόνους έναρξης. Οι μεταλλάξεις στο γονίδιο CYP2B6 που οδηγούν σε μειωμένη ενζυμική λειτουργία επηρέασαν τον μεταβολισμό μόνο σε μεταγενέστερα χρονικά σημεία (δηλ. 3-4 ώρες), γεγονός που υποδηλώνει ότι πρόκειται για δευτερογενή μεταβολιστή του MDMA. Όταν το MDMA χορηγείται σε ανθρώπους σε δόση 100 mg, έχει χρόνο ημιζωής περίπου 8-9 ώρες και αποδίδει τιμές Cmax και tmax πλάσματος 222,5 ng/mL και 2,3 ώρες αντίστοιχα. Η μέση θανατηφόρος δόση για τον άνθρωπο είναι περίπου 10-20 mg/kg. Κατά κανόνα, η έναρξη των επιδράσεων του MDMA αρχίζει μετά από 20-30 λεπτά και οι επιδράσεις διαρκούν για μερικές ώρες, ενώ η κορύφωση της δράσης είναι στα 70-120 λεπτά. Είναι σημαντικό να σημειωθεί, ότι η λήψη δεύτερης δόσης (η οποία υπερβαίνει την αρχική κατά δύο φορές) δεν οδηγεί σε σημαντική αύξηση της διάρκειας και της έντασης των επιδράσεων. Η περίοδος ημιζωής του MDMA μετά από χορήγηση από το στόμα είναι 7-8 ώρες, αυξάνεται με την επαναλαμβανόμενη χορήγηση. Οι μεταβολίτες, οι οποίοι παρουσιάζονται στον πίνακα, απεκκρίνονται κυρίως με τη μορφή γλυκορονιδικών και θειικών συζεύξεων, έχει επίσης αποδειχθεί στερεοεκλεκτικός μεταβολισμός. Το MDMA και ο μοναδικός ενεργός μεταβολίτης του MDA είναι παρόντα στο σάλιο σε υψηλότερες συγκεντρώσεις, από ό,τι στο πλάσμα, σε τιμή συγκέντρωσης 1-1,6 mg/kg. Η MDMA μεταβολίζεται στο ήπαρ από έναν αριθμό κυτοχρωμικών ενζύμων p450, συμπεριλαμβανομένων των CYP1A2, CYP3A4 και CYP2D6. Έχει αποδειχθεί, ότι το MDMA αναστέλλει τη λειτουργία του 2D6 σε υψηλές δόσεις. Η δραστηριότητά της αποκαθίσταται συνήθως εντός δέκα ημερών. Οι διαφορετικοί γονότυποι του CYP2D6 δεν έχουν καμία κλινική σημασία. Το MDMA προκαλεί αύξηση της δραστηριότητας του CYP1A2, όπως αποδεικνύεται από τη σύγκριση του μεταβολισμού της καφεΐνης πριν και μετά τη λήψη MDMA- σύμφωνα με την έρευνα, οι παραλλαγές με λιγότερο λειτουργικές εκδοχές των γονότυπων CYP2C19 και CYP2B6 επιδεικνύουν υψηλότερη μέγιστη συγκέντρωση MDMA στο πλάσμα, η οποία προκαλεί πιο έντονη καρδιαγγειακή αντίδραση στην ουσία. Η COMT και η μονοαμινοξειδάση είναι τα ένζυμα που ενδέχεται να εμπλέκονται στον μεταβολισμό της ουσίας. Τουλάχιστον μία από τις παραλλαγές της COMT επηρεάζει τόσο τον ρυθμό αποβολής του MDMA όσο και τη συστολική αρτηριακή πίεση μετά τη χρήση της ουσίας. Ο συνδυασμός της MDMA με αναστολέα της μονοαμινοξειδάσης (MAOI) ενισχύει σε μεγάλο βαθμό τον κίνδυνο ανάπτυξης συνδρόμου σεροτονίνης και αύξησης της συμπαθητικής δραστηριότητας. Μια αναδρομική ανάλυση αποκάλυψε μεγάλο αριθμό θανατηφόρων περιπτώσεων εξαιτίας αυτού του γεγονότος, καθώς και μη θανατηφόρων περιπτώσεων συνδρόμου σεροτονίνης. Ως αποτέλεσμα των μελετών σχετικά με την επίδραση της MDMA στο σεροτονινεργικό σύστημα, διαπιστώθηκε αύξηση του αθροιστικού επιπέδου της MDMA στην παραλλαγή 5-HT1A του υποδοχέα και ήπια μείωση της μέγιστης συγκέντρωσης σε μία από τις παραλλαγές 5-HT1B, ωστόσο οι μεταβολές αυτές είναι κλινικά ασήμαντες.
Τα φαρμακοδυναμικά χαρακτηριστικά του MDMA αφορούν την απελευθέρωση, την αναστολή της επαναπρόσληψης της σεροτονίνης, της νορεπινεφρίνης και της ντοπαμίνης στη συναπτική σχισμή. Γενικά, το MDMA ανήκει σε μια μοναδική κατηγορία ψυχοδραστικών ουσιών που ονομάζονται εντακτογόνα, τα οποία θεωρείται ότι προκαλούν αλλαγές στη διάθεση και στις κοινωνικές αλληλεπιδράσεις με αίσθηση οικειότητας. Πρώτον, η ουσία δεσμεύεται και αναστέλλει τη SERT,
DAT και τους μεταφορείς NET, μειώνοντας την επαναπρόσληψη μονοαμινών, γεγονός που οδηγεί σε αύξηση του εξωκυτταρικού επιπέδου αυτών των αμινών. Η αναστολή συμβαίνει λόγω του γεγονότος ότι η MDMA δρα ως υπόστρωμα και όχι ως αναστολέας αυτών των μεταφορέων, σε αντίθεση με την αμφεταμίνη, για παράδειγμα. Επίσης, το MDMA εμποδίζει τη μεταφορά των μονοαμινών σε κυστίδια, αλλά δεν επηρεάζει την κυτταρική πρόσληψη ή την "κυστικοποίηση" του GABA ή του γλουταμινικού. Το MDMA δεσμεύεται σε διάφορους νευροϋποδοχείς, συμπεριλαμβανομένων των αδρενεργικών, των σεροτονινεργικών, της ισταμίνης και της μουσκαρίνης. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο η ιδέα ότι το MDMA προκαλεί τις περισσότερες από αυτές τις επιδράσεις "έμμεσα" και ρυθμίζει τα επίπεδα μονοαμινών σχετίζεται με τη μικρομοριακή συγγένεια για αυτούς τους διάφορους υποδοχείς. Η μικρομοριακή συγγένεια πρόσδεσης του MDMA στους υποδοχείς 5-HT2A σχετίζεται με ορισμένες ψυχοδελικές επιδράσεις, αλλά θεωρητικά όχι σε όλους τους ανθρώπους. Ο TAAR1 έχει ταυτοποιηθεί ως βασικός στόχος της αγωνιστικής δράσης του MDMA, αυξάνοντας το επίπεδο cAMP. Είναι ενδιαφέρον να σημειωθεί ότι το 4-υδροξυ-υποκατεστημένο είναι ένας ισχυρός αγωνιστής TAAR1. Μελέτες δέσμευσης με ραδιολιγάδα έδειξαν ότι το MDMA δεσμεύεται τόσο στους υποδοχείς σίγμα-1 όσο και στους υποδοχείς σίγμα-2 με τιμές Ki στη χαμηλή μικρομοριακή περιοχή, οι οποίες είναι συγκρίσιμες με τις συγγένειες του MDMA για τους μεταφορείς μονοαμινών. Επιπλέον, η θεραπεία με BD1063, έναν εκλεκτικό ανταγωνιστή σίγμα-1, εμπόδισε τις επιδράσεις του MDMA στην κίνηση τρωκτικών. Ο υποδοχέας σίγμα-1 έχει προταθεί ως νέος στόχος για τη θεραπεία της κατάθλιψης και του άγχους και είναι εύλογο να υποθέσουμε ότι ο υποδοχέας αυτός παίζει κάποιο ρόλο στις συμπεριφορικές και κλινικές επιδράσεις του MDMA. Η συγγένεια δέσμευσης του MDMA για τους αδρενεργικούς υποδοχείς είναι χαμηλή, αλλά δεδομένου ότι το MDMA αυξάνει τα επίπεδα ΝΕ μέσω της απελευθέρωσης ΝΕ που διαμεσολαβείται από μεταφορείς και της αναστολής της πρόσληψης ΝΕ, οι έμμεσα διαμεσολαβούμενες από ΝΕ επιδράσεις στους αδρενεργικούς υποδοχείς συμβάλλουν σαφώς στη δράση του MDMA. Οι β-αδρενεργικοί υποδοχείς εμπλέκονται στην επαγόμενη από το MDMA αύξηση του καρδιακού ρυθμού. Οι α1- και β-αδρενοϋποδοχείς έχουν εμπλακεί στην υπερθερμία και στην επαγόμενη από το φάρμακο αγγειοσύσπαση. Οι α2-αδρενοϋποδοχείς σχετίζονται με τη συμπαθομιμητική τοξικότητα και την αυξημένη απελευθέρωση ΝΕ. Η μεσολάβηση ισχυρών μεταφορέων για την απελευθέρωση ΝΕ ή ακόμη και η αναστολή της ΝΕ φαίνεται να αρκεί για την πρόκληση καρδιοδιεγερτικών επιδράσεων που διαμεσολαβούνται μέσω των διαφόρων αδρενεργικών υποδοχέων. Οι ΝPS με ισχυρές επιδράσεις στο ΝΕΤ πιθανώς προκαλούν ψυχοδιέγερση και συμπαθομιμητική τοξικότητα. Η χορήγηση MDMA σε ανθρώπους οδηγεί σε ισχυρές αυξήσεις των επιπέδων κορτιζόλης, προλακτίνης, δεϋδροεπιανδροστερόνης (DHEA), αγγειοπιεστίνης και ωκυτοκίνης στο πλάσμα. Είναι πιθανό ότι ορισμένες από αυτές τις ορμονικές μεταβολές είναι αποτέλεσμα της σεροτονινεργικής δραστηριότητας και είναι πιθανό να διαμορφώνουν ορισμένες από τις επιδράσεις του MDMA. Για παράδειγμα, η αύξηση των επιπέδων DHEA στο πλάσμα συσχετίστηκε σημαντικά με το αίσθημα ευφορίας. Επιπλέον, οι επιδράσεις του MDMA στα επίπεδα της ωκυτοκίνης επικαλούνται συχνά για να εξηγήσουν τις φιλοκοινωνικές επιδράσεις του φαρμάκου.
Ο Dumont και οι συνεργάτες του ήταν οι πρώτοι που απέδειξαν σε ελεγχόμενο εργαστηριακό περιβάλλον ότι το MDMA αυξάνει τα επίπεδα ωκυτοκίνης. Διαπίστωσαν επίσης ότι οι αυξήσεις των επιπέδων ωκυτοκίνης στο αίμα συσχετίζονται με τα υποκειμενικά φιλοκοινωνικά συναισθήματα που προκαλεί το MDMA περισσότερο από ό,τι τα επίπεδα του ίδιου του φαρμάκου στο αίμα. Ενώ πολυάριθμες άλλες μελέτες αναπαρήγαγαν το εύρημα ότι το MDMA αυξάνει τα επίπεδα της ωκυτοκίνης,
όλες απέτυχαν να αναπαράγουν τη συσχέτιση μεταξύ των επιπέδων της ωκυτοκίνης και των φιλοκοινωνικών συναισθημάτων, αμφισβητώντας τη σημασία αυτής της ορμόνης για τις φιλοκοινωνικές επιδράσεις του MDMA. Ως εκ τούτου, ο ρόλος της ωκυτοκίνης στις επιδράσεις του MDMA είναι επί του παρόντος αμφιλεγόμενος. Όπως και άλλα σεροτονινεργικά ψυχεδελικά, το MDMA παράγει συμπεριφορικές επιδράσεις που συνάδουν με το σύνδρομο της σεροτονίνης, όπως επίπεδη στάση του σώματος, απαγωγή των οπίσθιων άκρων και πάτημα του μπροστινού ποδιού. Σε χαμηλότερες δόσεις, το MDMA παράγει υπερδραστηριότητα που μοιάζει με "αμφεταμίνη" στο ανοιχτό πεδίο. Και οι δύο αυτές επιδράσεις ενισχύονται μετά από επαναλαμβανόμενη χορήγηση MDMA, αποδεικνύοντας ότι το MDMA είναι ικανό να παράγει ευαισθητοποίηση της συμπεριφοράς. Η ευαισθητοποίηση της συμπεριφοράς συσχετίζεται με την ενισχυμένη ικανότητα του MDMA να αυξάνει τα επίπεδα μονοαμινών (μετρούμενα μέσω μικροδιάλυσης) μετά από επαναλαμβανόμενη χορήγηση. Οι τοπικοκινητικές επιδράσεις του MDMA είναι ίσως οι καλύτερα μελετημένες συμπεριφορικές αποκρίσεις στα τρωκτικά και διαμορφώνονται από μια ποικιλία νευροϋποδοχέων, συμπεριλαμβανομένων των υποδοχέων 5-HT1B, 5-HT2A, D1 και D2. Σε αντίθεση με την αμφεταμίνη, οι εκλεκτικοί αναστολείς επαναπρόσληψης σεροτονίνης μπλοκάρουν τις επαγόμενες από το MDMA αυξήσεις της κινητικότητας. Επιπλέον, το MDMA δεν προκαλεί αυτό το αποτέλεσμα συμπεριφοράς σε ποντίκια με γενετική έλλειψη SERT, εμπλέκοντας περαιτέρω αυτόν τον μεταφορέα μονοαμινών στις υπερκινητικές επιδράσεις του MDMA. Σε μοντέλα άγχους τρωκτικών, το MDMA παράγει σύνθετες επιδράσεις. Σε χαμηλές οξείες και υποχρόνιες δόσεις, το MDMA τείνει να είναι αγχογόνο στον ανυψωμένο συν λαβύρινθο (EPM). Ωστόσο, σε υψηλότερες οξείες και υποχρόνιες δόσεις, το MDMA παράγει αγχολυτικά αποτελέσματα στο EPM. Όταν δοκιμάζεται στο παράδειγμα του κουτιού φωτός-σκοταδιού, το MDMA δεν μεταβάλλει τις προτιμήσεις των ποντικών για τα δύο διαμερίσματα. Αν και το ρακεμικό MDMA είναι η πιο κοινή μορφή, η οποία χρησιμοποιείται τόσο ψυχαγωγικά όσο και σε διάφορες προκλινικές και κλινικές δοκιμές, υπάρχει σημαντική διαφορά μεταξύ των δύο εναντιομερών. Το S-εναντιομερές του MDMA είναι μια πιο ισχυρή ένωση- ωστόσο, το R-εναντιομερές έχει μεγαλύτερη συγγένεια με τον υποδοχέα 5-HT2A, γεγονός που πιθανώς εξηγεί την τάση του να προκαλεί διαταραχή της αντίληψης. Κανένα από τα δύο εναντιομερή δεν είναι ιδιαίτερα αποτελεσματικό στη διέγερση του κύκλου εργασιών της φωσφατιδυλοϊνοσιτόλης είτε σε κύτταρα που εκφράζουν 5-HT2A είτε σε κύτταρα που εκφράζουν 5-HT2C. Όταν οι αρουραίοι εκπαιδεύτηκαν να διακρίνουν την S-αμφεταμίνη, το LSD και τον φυσιολογικό ορό μεταξύ τους σε ένα παράδειγμα διάκρισης φαρμάκων με 3 μοχλούς, το R-MDMA και το S-MDMA παρήγαγαν περισσότερα παραισθησιογόνα και αμφεταμίνη-όμοια διακριτικά ερεθίσματα, αντίστοιχα. Επιπλέον, πειράματα με ποντίκια εκπαιδευμένα να διακρίνουν είτε το S-MDMA είτε το R-MDMA από το όχημα έδειξαν ότι το S-αντιομερές παρήγαγε περισσότερο ψυχοδιεγερτικά αποτελέσματα, ενώ το R-αντιομερές περισσότερο παραισθησιογόνα. Όσον αφορά τις επιδράσεις τους στα επίπεδα ορμονών, τα εναντιομερή του MDMA έχουν επίσης διαφορετικές επιδράσεις. Μελέτες ex vivo με τη χρήση ιστού υποθαλάμου αρουραίου έδειξαν ότι το S-MDMA είναι πιο ισχυρός επαγωγέας της απελευθέρωσης ωκυτοκίνης από το ρακεμικό, ενώ το R-MDMA δεν έχει καμία επίδραση. Ωστόσο, το R-MDMA ήταν πιο αποτελεσματικό στην αύξηση της ενεργοποίησης των υποθαλαμικών ωκυτοκινεργικών νευρώνων, όπως μετρήθηκε από τον αριθμό των c-fos θετικών νευρώνων. Και τα δύο εναντιομερή φαίνεται να αυξάνουν συγκριτικά την έκκριση αγγειοπιεστίνης από τον υποθάλαμο ex vivo. Το R-MDMA αύξησε πιο ισχυρά τα επίπεδα προλακτίνης στο πλάσμα σε μακάκους rhesus. Η προεπεξεργασία με φλουοξετίνη μετρίασε την επίδραση αυτή, αλλά δεν την εμπόδισε εντελώς. Ο εκλεκτικός ανταγωνιστής 5-HT2A M100907 απαιτήθηκε για να αναστείλει πλήρως τις επαγόμενες από R-MDMA αυξήσεις της προλακτίνης, γεγονός που υποδηλώνει ότι οι έμμεσες επιδράσεις στα επίπεδα 5-HT, καθώς και η άμεση σύνδεση στους υποδοχείς 5-HT2A συμβάλλουν στην ικανότητα του R-MDMA να αυξάνει τα επίπεδα προλακτίνης.
Πολλά δεδομένα που προέκυψαν ως αποτέλεσμα της χρήσης ανθρώπινων μεταφορέων μονοαμινών εκφρασμένων σε κύτταρα, δείχνουν μεγαλύτερη συγγένεια του MDMA με τον ΝΕΤ, παρά με τον μεταφορέα σεροτονίνης ή ντοπαμίνης. Το MDMA προκαλεί περισσότερο ανιχνεύσιμη απελευθέρωση σεροτονίνης σε σύγκριση, για παράδειγμα, με τη νορεπινεφρίνη. Το γεγονός αυτό υποδηλώνει τη σημασία και των δύο συστημάτων, ανεξάρτητα από το βαθμό συγγένειας για ορισμένους υποδοχείς. Δεδομένου ότι ο ΝΕΤ έχει μεγαλύτερη συγγένεια με την ντοπαμίνη από ό,τι ο DAT, εκφράζεται κυρίως στις περιοχές του εγκεφάλου, όπου η συγκέντρωση του ΝΕΤ είναι υψηλότερη, για παράδειγμα, στον μετωπιαίο φλοιό. Οι σχετικές συγγένειες του MDMA για τους διάφορους μεταφορείς επαναπρόσληψης μονοαμινών και η συγγένεια των αντίστοιχων μεταφορέων για κάθε νευροδιαβιβαστή, μπορούν επομένως να επηρεάσουν την επιλεκτικότητα των σηματοδοτικών οδών που ενεργοποιεί το MDMA με τρόπο που να εξαρτάται από την πυκνότητα και τη διαθεσιμότητα των μεταφορέων και να προσδιορίζει την περιοχή. Ορισμένες από τις επιδράσεις του MDMA (π.χ. το επίπεδο άγχους ή διάθεσης) συσχετίζονται με την απελευθέρωση ντοπαμίνης, δεδομένου ότι υπάρχουν στοιχεία που αποτελούνται από μελέτες, οι οποίες περιελάμβαναν προεπεξεργασία με ανταγωνιστή των υποδοχέων ντοπαμίνης. Παραδόξως, η μεθυλφαινιδάτη δεν ενισχύει ούτε μειώνει τις επιδράσεις του MDMA, όταν χρησιμοποιείται μαζί με το τελευταίο. Η διαταραχή της ομοιόστασης του ασβεστίου και η εξάντληση του cAMP στους νευρώνες που συμβαίνουν μετά τη χρήση του MDMA, επιτρέπει την υπόθεση ότι οι μεταβολίτες του επηρεάζουν τη δυναμική των μιτοχονδρίων. Έτσι, η διαταραχή της ρύθμισης των μιτοχονδριακών συμβάντων στους νευρώνες του ιππόκαμπου (οι οποίοι εκφράζουν Mfn2, Mfn2 R94Q) υποδηλώνει βλάβη στη "μεταφορά" τους και αύξηση του κατακερματισμού τους. Έτσι, οι πληροφορίες αυτές δίνουν μια ιδέα για τις κύριες πτυχές της αρνητικής νευροτοξικής επίδρασης αυτής της ουσίας. Κατά τη διενέργεια PET στο πλαίσιο της χρήσης MDMA, παρατηρείται μείωση της δραστηριότητας της αριστερής αμυγδαλής και αύξηση της δραστηριότητας του μετωπιαίου τμήματος- αύξηση της περιφερειακής εγκεφαλικής αιματικής ροής (rCBF) στις κοιλιακές προμετωπιαίες και παρεγκεφαλιδικές περιοχές και μείωση του δείκτη αυτού στην αριστερή αμυγδαλή. Η μείωση της δραστηριότητας στην αμυγδαλή μπορεί να υποδηλώνει μείωση της ανταπόκρισης σε πιθανές απειλές. Επίσης, κατά τη διάρκεια της λειτουργικής μαγνητικής τομογραφίας ανιχνεύεται εξασθένηση της δραστηριότητας στην αριστερή πρόσθια κροταφική περιοχή, η οποία μπορεί να αυξήσει την πιθανότητα "αρνητικών" ή "ανεπιθύμητων" αναμνήσεων κατά τη χρήση έκστασης. Σύμφωνα με τις μελέτες σχετικά με τις επιδράσεις του MDMA στο ανοσοποιητικό σύστημα, παρατηρείται μείωση των κυττάρων CD4, μείωση της αναλογίας CD4/CD8, αναστολή του πολλαπλασιασμού των λεμφοκυττάρων ως απάντηση στο μιτογόνο και αύξηση του αριθμού των κυττάρων NK. Οι επιδράσεις ισοπεδώνονται με την πάροδο του χρόνου, αλλά εντός 24 ωρών παραμένουν. Επίσης, η έκσταση μειώνει την παραγωγή προφλεγμονωδών κυτταροκινών, συμπεριλαμβανομένων των IL-6, IL-1, TNF и INF, και αυξάνει την παραγωγή αντιφλεγμονωδών κυτταροκινών, συμπεριλαμβανομένων των IL-10 και TGF-ß. Γενικά, το MDMA μειώνει τη συγκέντρωση των κυτταροκινών Th1 και αυξάνει τη συγκέντρωση των κυτταροκινών Th-2. Με βάση τα ευρήματα της μελέτης, το MDMA προκαλεί εμφανή αύξηση της θερμοκρασίας του σώματος με ορισμένη επίδραση της θερμοκρασίας περιβάλλοντος.
