Εισαγωγή.
Όποιος έχει δοκιμάσει, γνωρίζει ότι η σύνθεση τρυπταμινών είναι πραγματικά επίπονη και χρειάζεται πολλή τεχνογνωσία και εμπειρία. Κυρίως, η ίδια η DMT είναι διαβόητη για το γεγονός ότι είναι πολύ δύσκολο να αποκτηθεί σε καθαρή μορφή. Η κλασική οδός του οξαλυλοχλωριδίου είναι μόνο για επιδέξιους χημικούς. Το τελικό στάδιο αναγωγής πρέπει να είναι τόσο δραστικό ώστε το τελικό προϊόν να είναι εξαιρετικά δύσκολο να καθαριστεί. Θα πρέπει να έχετε στη διάθεσή σας μια συσκευή εξάχνωσης για τον καθαρισμό.
Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο έψαξα εναλλακτικές μεθόδους και ξαναβρήκα την παλιά οδό από το Fish ξεκινώντας από το ινδολοξικό οξύ (IAA). Το ΙΑΑ χρησιμοποιείται στη γεωργία/κηπευτική ως ορμόνη ανάπτυξης φυτών, γεγονός που θα το καθιστούσε μια προσιτή και προσιτή πρόδρομη ουσία. Μπορεί να αγοραστεί στη χημική αγορά χωρίς προβλήματα ή να συντεθεί για παραγωγή μεγάλης κλίμακας.
Στο πρώτο βήμα, ο αιθέρας μετατρέπεται σε αμίνη. Το στάδιο αυτό λειτουργεί καλά σε 40% υδατικό διάλυμα διμεθυλαμίνης, χρησιμοποιώντας 0,5-1% conc. H2SO4 ως καταλύτη. Η αντίδραση λαμβάνει χώρα σε θερμοκρασία δωματίου, αλλά είναι αργή, επιτρέψτε 48 ώρες για την ολοκλήρωση. Παρακολουθείται εύκολα με TLC, χρησιμοποιώντας αιθυλεστέρα με μια δόση MeOH ή κάτι πολικό όπως αυτό. Μετά την ολοκλήρωση απαιτείται εκχύλιση με βάση οξέος για την απομάκρυνση του καταλύτη και το ακατέργαστο προϊόν εξατμίζεται για να δώσει ένα κοκκινωπό παχύ έλαιο. Αυτό μπορεί να ανακρυσταλλωθεί από οξικό αιθυλεστέρα. Η απόδοση είναι περίπου 50% από αυτή την κρυστάλλωση. Το αμίδιο διασπάται κατά την κρυστάλλωση. Αυτό είναι εμφανές από την TLC, εμφανίζονται δύο κηλίδες, μία πάνω και μία κάτω από το αμίδιο, καμία από αυτές δεν είναι το αρχικό υλικό (ΙΑΑ). Όταν στο διάλυμα υπάρχει πάρα πολύ σκουπίδι, δεν γίνεται πλέον κρυστάλλωση. Αυτό είναι περίεργο, γιατί το ακατέργαστο προϊόν της υποκατάστασης είναι αρκετά καθαρό. Αλλά όχι αρκετά καθαρό ώστε να το αναγάγουμε απευθείας στο επόμενο βήμα, η ανακρυστάλλωση είναι απαραίτητη.
Άλλα παράξενα πράγματα: Το ΙΑΑ ήταν εντελώς αδρανές απέναντι στη διπροπυλαμίνη υπό τις ίδιες κατά τα άλλα συνθήκες. Το junky μητρικό υγρό μπορεί να χρωματογραφηθεί για να ληφθεί καθαρό αμίδιο, και πάλι. Η προσπάθεια να κρυσταλλωθεί ξανά αυτό το πράγμα οδηγεί στην ίδια απόδοση 50% σε στερεό υλικό.
Η αναγωγή αυτού του αμιδίου γίνεται με LiAlH4, ή καλύτερα με NaAlH4. Ξέρω ότι το υλικό με το νάτριο είναι πολύ λιγότερο διαδεδομένο, και διατίθεται συνήθως μόνο σε tech (90% καθαρό) βαθμό, αλλά η επεξεργασία είναι πολύ πιο εύκολη, καθώς συσσωματώνεται πολύ καλύτερα κατά την επεξεργασία. Όπως και με όλες τις αναγωγές υδριδίων, ένας μηχανικός αναδευτήρας πάνω από το κεφάλι προτιμάται πολύ περισσότερο από έναν μαγνητικό αναδευτήρα. Απλώς λειτουργεί καλύτερα. Το οργανικό διάλυμα μπορεί εύκολα να μεταγγιστεί. Η αναγωγή πραγματοποιείται σε THF επί 4 ώρες (ή διαιθυλαιθέρα). Χρησιμοποιήστε όχι περισσότερο από 1,5 ml νερό ανά γραμμάριο χρησιμοποιημένου υδριδίου για την υδρόλυση του ψυχθέντος διαλύματος. Το αποκεντρωμένο ή διηθημένο διάλυμα είναι αξιοσημείωτα άχρωμο (αλλά μόνο αν ακούσατε νωρίτερα και χρησιμοποιήσατε μόνο κρυσταλλικό αμίδιο στο στάδιο της αναγωγής). Είναι σημαντικό τα επόμενα βήματα να εκτελούνται γρήγορα. Όχι βιαστικά, όχι με βιασύνη, αλλά γρήγορα. Αν χρησιμοποιήσατε THF, προσθέστε αρκετό αιθέρα για να έχετε καλό διαχωρισμό των φάσεων και κάντε εκχύλιση με βάση οξέος, ώστε να καταλήξετε με τη βάση (τρυπταμίνη) σε διάλυμα αιθέρα. Κατά τη διάρκεια της εκχύλισης, το διάλυμα θα γίνεται όλο και πιο κοκκινωπό (δεν είναι και τόσο καλό). Όταν βρείτε μια μέθοδο για να το αποφύγετε αυτό, παρακαλώ ενημερώστε με. Μετά την εξάτμιση, η ακατέργαστη τρυπταμίνη διαλύεται σε βρασμένο εξάνιο (το κυκλοεξάνιο θα ήταν καλύτερο).
Αυτό είναι πολύ δύσκολο και μετά από λίγο μπορείτε να προσθέσετε σταγόνα-σταγόνα αιθυλεστέρα για να τα πάρετε όλα σε διάλυμα, αλλά όχι πάρα πολύ. Πρέπει να είναι περίπου 30 ml εξάνιο ανά γραμμάριο τρυπταμίνης. Κρατήστε το σε βρασμό! Κατά την ψύξη, συνήθως διαχωρίζεται ένα έλαιο. Αυτό είναι εντάξει, καθώς το έλαιο αυτό είναι βαθιά χρωματισμένο, αφήνοντας ένα πολύ λιγότερο χρωματισμένο διάλυμα. Μετά από λίγο μεταγγίστε από το έλαιο, το οποίο είτε συγκεντρώνεται στον πυθμένα είτε κολλάει στα τοιχώματα, σε μια καθαρή φιάλη. Αυτή η φιάλη είναι κρύα, οπότε βγαίνουν πολύ περισσότερα έλαια, ξαναζεσταίνετε σε επαναρροή μέχρι να διαλυθούν όλα, και καθαρίζετε την πρώτη φιάλη ενώ η δεύτερη κρυώνει. Αποκεντρώστε πάλι από τα έλαια. Επαναλάβετε όσο συχνά θεωρείτε ότι χρειάζεται. Μπορεί κανείς να καταλήξει σε ένα απόλυτα διαυγές διάλυμα με αυτόν τον τρόπο, και να είστε προσεκτικοί με το αιθυλεστέρα. Όχι πάρα πολύ. Αν το διάλυμα είναι αρκετά καθαρό, σπείρετε το με έναν κρύσταλλο και τοποθετήστε το στην κατάψυξη. Χωρίς σπόρο, η εργασία είναι κάπως απελπιστική. Αν όντως δεν έχετε, διαλύστε το έλαιο που αποκεντρώσατε νωρίτερα και αφήστε το να εξατμιστεί σε ένα τρυβλίο Petri ή κάτι τέτοιο. Αυτό μπορεί να δώσει ένα ημιστερεό υλικό που μπορεί να είναι αρκετά καλό για σπορά, αλλά δεν ανταποκρίνεται στις απαιτήσεις μου για το τελικό προϊόν. Αν ο σπόρος διαλυθεί, το διάλυμα που φτιάξατε είναι ένας τρόπος να αραιώσετε, να εξατμίσετε λίγο και να δοκιμάσετε ξανά. Με αυτή τη μέθοδο, μπορούν να ληφθούν κρύσταλλοι DMT που είναι μόνο ελαφρώς κιτρινωποί. Το πραγματικά διαυγές υλικό είναι δυνατό να ληφθεί μόνο με εξάχνωση.
Αυτό που προσφέρω δεν είναι μια επανάσταση, αλλά προφανώς ο συγγραφέας ξοδεύει κάποιο χρόνο στη διαδικασία καθαρισμού. Δυστυχώς, το υλικό δεν επιβιώνει σε χρωματογραφία στήλης. Είναι πραγματικά σημαντικό να δουλεύεις γρήγορα και να ξέρεις τι κάνεις, το να χαζεύεις με τις τρυπταμίνες δεν είναι καλή ιδέα, είναι ασυγχώρητες. Η προσπάθεια καθαρισμού ενός βρώμικου προϊόντος κάνει τα πράγματα μόνο χειρότερα, και γι' αυτό είναι σημαντικό να ξεκινήσετε με ένα αρκετά καθαρό προϊόν για αρχή. Οι πιο ήπιες συνθήκες αναγωγής ενός απλού αμιδίου αντί ενός γλυοξυλαμιδίου παρέχουν ένα πολύ πιο καθαρό ακατέργαστο προϊόν.
Ίσως το πιο σημαντικό, το ΙΑΑ είναι πιθανώς διαθέσιμο σε όσους είναι πρόθυμοι να δαπανήσουν κάποια προσπάθεια, και το πρώτο βήμα είναι όσο πιο εύκολο γίνεται στην οργανική χημεία. Η TLC είναι απαραίτητη κατά τη διάρκεια της όλης διαδικασίας για τον έλεγχο της πορείας των πραγμάτων.
Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο έψαξα εναλλακτικές μεθόδους και ξαναβρήκα την παλιά οδό από το Fish ξεκινώντας από το ινδολοξικό οξύ (IAA). Το ΙΑΑ χρησιμοποιείται στη γεωργία/κηπευτική ως ορμόνη ανάπτυξης φυτών, γεγονός που θα το καθιστούσε μια προσιτή και προσιτή πρόδρομη ουσία. Μπορεί να αγοραστεί στη χημική αγορά χωρίς προβλήματα ή να συντεθεί για παραγωγή μεγάλης κλίμακας.
Στο πρώτο βήμα, ο αιθέρας μετατρέπεται σε αμίνη. Το στάδιο αυτό λειτουργεί καλά σε 40% υδατικό διάλυμα διμεθυλαμίνης, χρησιμοποιώντας 0,5-1% conc. H2SO4 ως καταλύτη. Η αντίδραση λαμβάνει χώρα σε θερμοκρασία δωματίου, αλλά είναι αργή, επιτρέψτε 48 ώρες για την ολοκλήρωση. Παρακολουθείται εύκολα με TLC, χρησιμοποιώντας αιθυλεστέρα με μια δόση MeOH ή κάτι πολικό όπως αυτό. Μετά την ολοκλήρωση απαιτείται εκχύλιση με βάση οξέος για την απομάκρυνση του καταλύτη και το ακατέργαστο προϊόν εξατμίζεται για να δώσει ένα κοκκινωπό παχύ έλαιο. Αυτό μπορεί να ανακρυσταλλωθεί από οξικό αιθυλεστέρα. Η απόδοση είναι περίπου 50% από αυτή την κρυστάλλωση. Το αμίδιο διασπάται κατά την κρυστάλλωση. Αυτό είναι εμφανές από την TLC, εμφανίζονται δύο κηλίδες, μία πάνω και μία κάτω από το αμίδιο, καμία από αυτές δεν είναι το αρχικό υλικό (ΙΑΑ). Όταν στο διάλυμα υπάρχει πάρα πολύ σκουπίδι, δεν γίνεται πλέον κρυστάλλωση. Αυτό είναι περίεργο, γιατί το ακατέργαστο προϊόν της υποκατάστασης είναι αρκετά καθαρό. Αλλά όχι αρκετά καθαρό ώστε να το αναγάγουμε απευθείας στο επόμενο βήμα, η ανακρυστάλλωση είναι απαραίτητη.
Άλλα παράξενα πράγματα: Το ΙΑΑ ήταν εντελώς αδρανές απέναντι στη διπροπυλαμίνη υπό τις ίδιες κατά τα άλλα συνθήκες. Το junky μητρικό υγρό μπορεί να χρωματογραφηθεί για να ληφθεί καθαρό αμίδιο, και πάλι. Η προσπάθεια να κρυσταλλωθεί ξανά αυτό το πράγμα οδηγεί στην ίδια απόδοση 50% σε στερεό υλικό.
Η αναγωγή αυτού του αμιδίου γίνεται με LiAlH4, ή καλύτερα με NaAlH4. Ξέρω ότι το υλικό με το νάτριο είναι πολύ λιγότερο διαδεδομένο, και διατίθεται συνήθως μόνο σε tech (90% καθαρό) βαθμό, αλλά η επεξεργασία είναι πολύ πιο εύκολη, καθώς συσσωματώνεται πολύ καλύτερα κατά την επεξεργασία. Όπως και με όλες τις αναγωγές υδριδίων, ένας μηχανικός αναδευτήρας πάνω από το κεφάλι προτιμάται πολύ περισσότερο από έναν μαγνητικό αναδευτήρα. Απλώς λειτουργεί καλύτερα. Το οργανικό διάλυμα μπορεί εύκολα να μεταγγιστεί. Η αναγωγή πραγματοποιείται σε THF επί 4 ώρες (ή διαιθυλαιθέρα). Χρησιμοποιήστε όχι περισσότερο από 1,5 ml νερό ανά γραμμάριο χρησιμοποιημένου υδριδίου για την υδρόλυση του ψυχθέντος διαλύματος. Το αποκεντρωμένο ή διηθημένο διάλυμα είναι αξιοσημείωτα άχρωμο (αλλά μόνο αν ακούσατε νωρίτερα και χρησιμοποιήσατε μόνο κρυσταλλικό αμίδιο στο στάδιο της αναγωγής). Είναι σημαντικό τα επόμενα βήματα να εκτελούνται γρήγορα. Όχι βιαστικά, όχι με βιασύνη, αλλά γρήγορα. Αν χρησιμοποιήσατε THF, προσθέστε αρκετό αιθέρα για να έχετε καλό διαχωρισμό των φάσεων και κάντε εκχύλιση με βάση οξέος, ώστε να καταλήξετε με τη βάση (τρυπταμίνη) σε διάλυμα αιθέρα. Κατά τη διάρκεια της εκχύλισης, το διάλυμα θα γίνεται όλο και πιο κοκκινωπό (δεν είναι και τόσο καλό). Όταν βρείτε μια μέθοδο για να το αποφύγετε αυτό, παρακαλώ ενημερώστε με. Μετά την εξάτμιση, η ακατέργαστη τρυπταμίνη διαλύεται σε βρασμένο εξάνιο (το κυκλοεξάνιο θα ήταν καλύτερο).
Αυτό είναι πολύ δύσκολο και μετά από λίγο μπορείτε να προσθέσετε σταγόνα-σταγόνα αιθυλεστέρα για να τα πάρετε όλα σε διάλυμα, αλλά όχι πάρα πολύ. Πρέπει να είναι περίπου 30 ml εξάνιο ανά γραμμάριο τρυπταμίνης. Κρατήστε το σε βρασμό! Κατά την ψύξη, συνήθως διαχωρίζεται ένα έλαιο. Αυτό είναι εντάξει, καθώς το έλαιο αυτό είναι βαθιά χρωματισμένο, αφήνοντας ένα πολύ λιγότερο χρωματισμένο διάλυμα. Μετά από λίγο μεταγγίστε από το έλαιο, το οποίο είτε συγκεντρώνεται στον πυθμένα είτε κολλάει στα τοιχώματα, σε μια καθαρή φιάλη. Αυτή η φιάλη είναι κρύα, οπότε βγαίνουν πολύ περισσότερα έλαια, ξαναζεσταίνετε σε επαναρροή μέχρι να διαλυθούν όλα, και καθαρίζετε την πρώτη φιάλη ενώ η δεύτερη κρυώνει. Αποκεντρώστε πάλι από τα έλαια. Επαναλάβετε όσο συχνά θεωρείτε ότι χρειάζεται. Μπορεί κανείς να καταλήξει σε ένα απόλυτα διαυγές διάλυμα με αυτόν τον τρόπο, και να είστε προσεκτικοί με το αιθυλεστέρα. Όχι πάρα πολύ. Αν το διάλυμα είναι αρκετά καθαρό, σπείρετε το με έναν κρύσταλλο και τοποθετήστε το στην κατάψυξη. Χωρίς σπόρο, η εργασία είναι κάπως απελπιστική. Αν όντως δεν έχετε, διαλύστε το έλαιο που αποκεντρώσατε νωρίτερα και αφήστε το να εξατμιστεί σε ένα τρυβλίο Petri ή κάτι τέτοιο. Αυτό μπορεί να δώσει ένα ημιστερεό υλικό που μπορεί να είναι αρκετά καλό για σπορά, αλλά δεν ανταποκρίνεται στις απαιτήσεις μου για το τελικό προϊόν. Αν ο σπόρος διαλυθεί, το διάλυμα που φτιάξατε είναι ένας τρόπος να αραιώσετε, να εξατμίσετε λίγο και να δοκιμάσετε ξανά. Με αυτή τη μέθοδο, μπορούν να ληφθούν κρύσταλλοι DMT που είναι μόνο ελαφρώς κιτρινωποί. Το πραγματικά διαυγές υλικό είναι δυνατό να ληφθεί μόνο με εξάχνωση.
Αυτό που προσφέρω δεν είναι μια επανάσταση, αλλά προφανώς ο συγγραφέας ξοδεύει κάποιο χρόνο στη διαδικασία καθαρισμού. Δυστυχώς, το υλικό δεν επιβιώνει σε χρωματογραφία στήλης. Είναι πραγματικά σημαντικό να δουλεύεις γρήγορα και να ξέρεις τι κάνεις, το να χαζεύεις με τις τρυπταμίνες δεν είναι καλή ιδέα, είναι ασυγχώρητες. Η προσπάθεια καθαρισμού ενός βρώμικου προϊόντος κάνει τα πράγματα μόνο χειρότερα, και γι' αυτό είναι σημαντικό να ξεκινήσετε με ένα αρκετά καθαρό προϊόν για αρχή. Οι πιο ήπιες συνθήκες αναγωγής ενός απλού αμιδίου αντί ενός γλυοξυλαμιδίου παρέχουν ένα πολύ πιο καθαρό ακατέργαστο προϊόν.
Ίσως το πιο σημαντικό, το ΙΑΑ είναι πιθανώς διαθέσιμο σε όσους είναι πρόθυμοι να δαπανήσουν κάποια προσπάθεια, και το πρώτο βήμα είναι όσο πιο εύκολο γίνεται στην οργανική χημεία. Η TLC είναι απαραίτητη κατά τη διάρκεια της όλης διαδικασίας για τον έλεγχο της πορείας των πραγμάτων.
Εξοπλισμός και γυάλινα σκεύη.
- Τρεις γυμνές φιάλες στρογγυλού πυθμένα 200 ml,
- Ποτήρι ζέσεως 100 ml (x2),
- Συμπυκνωτής παλινδρόμησης,
- Μαγνητικός αναδευτήρας με θερμαντήρα,
- Κιτ TLC (SiO2/EtOAc/MeOH),
- Μηχανή Rotavap με υδατόλουτρο,
- Αναρροφητήρας,
- Θερμόμετρο εργαστηριακού βαθμού (-20 °C έως 200 °C) με προσαρμογέα φιάλης τριών λαιμών,
- Μικρό συμβατικό χωνί (d 10 cm),
- Φιάλη Erlenmeyer 200 ml (x2),
- Φιάλη Buchner και χωνί,
- Εργαστηριακή ζυγαριά (0,1 g-100 g είναι κατάλληλη),
- Φιάλη εξάτμισης, 100 ml,
- Φιλτρόχαρτο,
- Βάση και σφιγκτήρας για τη στερέωση της συσκευής,
- Παγόλουτρο (0 °C),
- Αποξηραντήρας κενού,
- Κύλινδρος μέτρησης για 100 ml και 20 ml.
Αντιδραστήρια.
- 1 g ινδολ-3-οξικό οξύ,
- 0,5 l MeOH,
- 100 ml EtOAc,
- 10 ml συμπυκνωμένο H2SO4,
- 50 g CaCO3 (NaHCO3),
- ~5-6 l απεσταγμένο νερό για την πλήρωση του λουτρού της μηχανής rotavap,
- 20 ml υδατικό διάλυμα διμεθυλαμίνης (DMA) 40%,
- 1 g LiAlH4,
- 50 ml THF (τετραϋδροφουράνιο),
- 50 ml DCM (διχλωρομεθάνιο),
- 200 g άνυδρο MgSO4,
Σημείωση για την ασφάλεια: πρέπει να χρησιμοποιείτε χημικό γυαλί, γάντια, χημικό παλτό και αναπνευστήρα.
Διαδικασία.
Μεθυλο-ιδολο-3-οξικό οξύ (1) (IAA).Διάλυμα 1 g (5,3 mmol) ινδολο-3-οξικού οξέος σε 70 ml MeOH με λίγες σταγόνες πυκνού θειικού οξέος (98,3% H2SO4) θερμαίνεται υπό επαναρροή επί δύο ώρες μέχρι πλήρους εξαφάνισης του ινδολο-οξικού οξέος, όπως ελέγχεται με TLC σε πλάκες αλουμίνας με χρήση αιθυλεστέρα (EtOAc), Rf ινδολο-οξικό οξύ (οξύ) 0,1, Rf μεθυλο-ινδολο-3-οξικό οξύ (1) 0,9. Το διάλυμα εξουδετερώθηκε με CaCO3 (NaHCO3), διηθήθηκε και ο διαλύτης εξατμίστηκε υπό μειωμένη πίεση σε μηχανή rotavap. Το ακατέργαστο προϊόν κρυσταλλώθηκε από μεθανόλη και έδωσε 0,95 g (5,0 mmol, 95%), με σημείο τήξης (mp) 48-48,5 °C.
2-(3-ινδολυλ)-N,N-διμεθυλακεταμίδιο (2).
Το οξικό ινδόλιο-3 (1) διαλύθηκε σε 20 ml υδατικού διαλύματος διμεθυλαμίνης (DMA) 40%. Αναδεύτηκε στους 20 °C για 40 ώρες, η αντίδραση ελέγχθηκε με TLC [SiO2/EtOAc], Rf 2-(3-Ινδολυλ)-N, N-διμεθυλακεταμίδιο (2) 0,5, Rf Ινδόλιο-3-οξικός εστέρας (1) 0,8. Η περίσσεια του DMA εξατμίστηκε στους 20 °C υπό μειωμένη πίεση για να αποφευχθεί η υδρόλυση του αμιδίου. Το προϊόν διηθήθηκε και καθαρίστηκε με εξάχνωση υπό μειωμένη πίεση για να δώσει 0,8 g (4 mmol, 80%), mp 119-120 °C.
Το οξικό ινδόλιο-3 (1) διαλύθηκε σε 20 ml υδατικού διαλύματος διμεθυλαμίνης (DMA) 40%. Αναδεύτηκε στους 20 °C για 40 ώρες, η αντίδραση ελέγχθηκε με TLC [SiO2/EtOAc], Rf 2-(3-Ινδολυλ)-N, N-διμεθυλακεταμίδιο (2) 0,5, Rf Ινδόλιο-3-οξικός εστέρας (1) 0,8. Η περίσσεια του DMA εξατμίστηκε στους 20 °C υπό μειωμένη πίεση για να αποφευχθεί η υδρόλυση του αμιδίου. Το προϊόν διηθήθηκε και καθαρίστηκε με εξάχνωση υπό μειωμένη πίεση για να δώσει 0,8 g (4 mmol, 80%), mp 119-120 °C.
N,N-διμεθυλοτρυπταμίνη (3).
Σε αναδευόμενο εναιώρημα LiAlH4 (0,4 g, 10,5 mmol) σε ξηρό THF (15 ml) προστέθηκε αργά 2-(3-ινδολυλ)-N,N-διμεθυλακεταμίδιο(2) (0,4 g, 1,98 mmol), το οποίο ήταν διαλυμένο σε ξηρό διχλωρομεθάνιο (25 ml). Το μείγμα αναδεύτηκε επί 48 ώρες σε θερμοκρασία δωματίου υπό ατμόσφαιρα αζώτου έως ότου επιτευχθεί πλήρης εξαφάνιση του αμιδίου(2), όπως ελέγχθηκε με TLC, silicagel/μεθανόλη, Rf DMT(3) 0,2, Rf 2-(3-ινδολυλ)-N, N-διμεθυλακεταμίδιο(2) 0,8. Το μείγμα ψύχθηκε σε παγόλουτρο και κατεργάστηκε με αρκετές σταγόνες νερού για να διασπαστεί η περίσσεια του αντιδραστηρίου LiAlH4. Το μίγμα της αντίδρασης διηθήθηκε υπό κενό με τη βοήθεια φιάλης Buchner για την απομάκρυνση τυχόν εναπομεινάντων στερεών, ξηράνθηκε πάνω σε άνυδρο MgSO4 σε ξηραντήρα κενού και οι διαλύτες απομακρύνθηκαν. Η απόδοση ήταν 76% (0,28 g, 1,5 mmol) ενός άχρωμου ελαίου το οποίο κρυσταλλώθηκε στην κατάψυξη (-20 °C) σε μία εβδομάδα, mp 44-45 °C (οξαλικό, mp 151-151 °C).
Σε αναδευόμενο εναιώρημα LiAlH4 (0,4 g, 10,5 mmol) σε ξηρό THF (15 ml) προστέθηκε αργά 2-(3-ινδολυλ)-N,N-διμεθυλακεταμίδιο(2) (0,4 g, 1,98 mmol), το οποίο ήταν διαλυμένο σε ξηρό διχλωρομεθάνιο (25 ml). Το μείγμα αναδεύτηκε επί 48 ώρες σε θερμοκρασία δωματίου υπό ατμόσφαιρα αζώτου έως ότου επιτευχθεί πλήρης εξαφάνιση του αμιδίου(2), όπως ελέγχθηκε με TLC, silicagel/μεθανόλη, Rf DMT(3) 0,2, Rf 2-(3-ινδολυλ)-N, N-διμεθυλακεταμίδιο(2) 0,8. Το μείγμα ψύχθηκε σε παγόλουτρο και κατεργάστηκε με αρκετές σταγόνες νερού για να διασπαστεί η περίσσεια του αντιδραστηρίου LiAlH4. Το μίγμα της αντίδρασης διηθήθηκε υπό κενό με τη βοήθεια φιάλης Buchner για την απομάκρυνση τυχόν εναπομεινάντων στερεών, ξηράνθηκε πάνω σε άνυδρο MgSO4 σε ξηραντήρα κενού και οι διαλύτες απομακρύνθηκαν. Η απόδοση ήταν 76% (0,28 g, 1,5 mmol) ενός άχρωμου ελαίου το οποίο κρυσταλλώθηκε στην κατάψυξη (-20 °C) σε μία εβδομάδα, mp 44-45 °C (οξαλικό, mp 151-151 °C).
Σύνθεση μεθυλο-ιδολο-3-οξικού (1) (IAA) από ινδόλη.
Αυτό το βήμα περιγράφεται για την παραγωγή IAA σε μεγάλη κλίμακα, αλλά ταυτόχρονα μπορείτε να μειώσετε την παρτίδα και να χρησιμοποιήσετε μικρότερο εξοπλισμό. Είναι πολύ σημαντικό ότι πρέπει να χρησιμοποιήσετε μεταλλικό εξοπλισμό επειδή τα γυάλινα σκεύη θα καταστραφούν από τα αλκάλια σε υψηλές θερμοκρασίες και σε μακρές περιόδους έκθεσης.
Διαδικασία.
Ανοξείδωτο, κουνιστό αυτόκαυστο γεμίζεται με 270 g (4,1 moles) 85% υδροξείδιο του καλίου και 351 g (3,00 moles) ινδόλης και στη συνέχεια προστίθενται σταδιακά 360 g (3,3 moles) 70% υδατικού γλυκολικού οξέος. Εάν τα αντιδρώντα προστεθούν με αυτή τη σειρά, με την εισαγωγή του γλυκολικού οξέος σε διάστημα 5-10 λεπτών, δεν υπάρχει βίαιη θέρμανση επειδή η θερμότητα της εξουδετέρωσης χρησιμοποιείται για την τήξη της ινδόλης. Μπορεί να χρησιμοποιηθεί ισοδύναμη ποσότητα άνυδρου γλυκολικού οξέος, αλλά αυτό δεν προσφέρει κανένα ιδιαίτερο πλεονέκτημα. Το αυτόκαυστο κλείνεται και κουνιέται στους 250 °C για περίπου 18 ώρες. Τα όρια αυτά δεν είναι κρίσιμα, αλλά είναι πιθανώς βέλτιστα. Οι χρόνοι αντίδρασης 24-30 ωρών δεν είναι ιδιαίτερα επιζήμιοι, και υψηλές αποδόσεις προϊόντος μπορούν να ληφθούν εντός 12 ωρών. Η θερμοκρασία μπορεί να κυμαίνεται από 230 °C έως 270 °C με μικρή όμως επίδραση στην απόδοση του προϊόντος. Το µείγµα της αντίδρασης ψύχεται κάτω από τους 50 °C, προστίθενται 500 ml νερού και το αυτόκαυστο κουνιέται στους 100 °C για 30 λεπτά για να διαλυθεί το ινδολο-3-οξικό κάλιο.
Διαδικασία.
Ανοξείδωτο, κουνιστό αυτόκαυστο γεμίζεται με 270 g (4,1 moles) 85% υδροξείδιο του καλίου και 351 g (3,00 moles) ινδόλης και στη συνέχεια προστίθενται σταδιακά 360 g (3,3 moles) 70% υδατικού γλυκολικού οξέος. Εάν τα αντιδρώντα προστεθούν με αυτή τη σειρά, με την εισαγωγή του γλυκολικού οξέος σε διάστημα 5-10 λεπτών, δεν υπάρχει βίαιη θέρμανση επειδή η θερμότητα της εξουδετέρωσης χρησιμοποιείται για την τήξη της ινδόλης. Μπορεί να χρησιμοποιηθεί ισοδύναμη ποσότητα άνυδρου γλυκολικού οξέος, αλλά αυτό δεν προσφέρει κανένα ιδιαίτερο πλεονέκτημα. Το αυτόκαυστο κλείνεται και κουνιέται στους 250 °C για περίπου 18 ώρες. Τα όρια αυτά δεν είναι κρίσιμα, αλλά είναι πιθανώς βέλτιστα. Οι χρόνοι αντίδρασης 24-30 ωρών δεν είναι ιδιαίτερα επιζήμιοι, και υψηλές αποδόσεις προϊόντος μπορούν να ληφθούν εντός 12 ωρών. Η θερμοκρασία μπορεί να κυμαίνεται από 230 °C έως 270 °C με μικρή όμως επίδραση στην απόδοση του προϊόντος. Το µείγµα της αντίδρασης ψύχεται κάτω από τους 50 °C, προστίθενται 500 ml νερού και το αυτόκαυστο κουνιέται στους 100 °C για 30 λεπτά για να διαλυθεί το ινδολο-3-οξικό κάλιο.
Το υδατικό διάλυμα ψύχεται στους 25 °C και απομακρύνεται από το αυτόκλειστο, το αυτόκλειστο ξεπλένεται καλά με νερό και προστίθεται νερό έως ότου ο συνολικός όγκος του διαλύματος είναι 3 L. Το διάλυμα εκχυλίζεται με 500 ml αιθέρα (η εκχύλιση αυτή μπορεί να παραλειφθεί. Αφαιρεί, ωστόσο, ίχνη ουδέτερου υλικού και, κατά συνέπεια, δίνει προϊόν με μεγαλύτερη σταθερότητα χρώματος). Η υδατική φάση οξινίζεται στους 20-30 °C με πυκνό υδροχλωρικό οξύ (HCl aq) και στη συνέχεια ψύχεται στους 10 °C.
Η εργασία αυτή διεξάγεται βολικότερα σε φιάλη εξοπλισμένη με αναδευτήρα. Το ινδολο-3-οξικό οξύ που καθιζάνει συλλέγεται σε χωνί Büchner, πλένεται με άφθονες ποσότητες κρύου νερού και ξηραίνεται στον αέρα ή σε ξηραντήρα κενού μακριά από το άμεσο φως. Το προϊόν στεγνώνει αργά και συνήθως απαιτούνται αρκετές ημέρες στον αέρα ή 24 ώρες σε ξηραντήρα κενού. Αν αυτό γίνει σε άμεσο φως, θα προκύψει σημαντικός χρωματισμός. Η ξήρανση σε θερμαινόμενο φούρνο ή η απομάκρυνση του νερού ως αζεότροπο βενζολίου δεν είναι ικανοποιητική λόγω κάποιας αποκαρβοξυλίωσης σε σκατόλη. Το προϊόν πρέπει να αποθηκεύεται σε σκοτεινό μπουκάλι μακριά από το άμεσο ηλιακό φως. βάρος 455-490 g. (87-93%)- m.p. 163-165 °C.
Το ινδολο-3-οξικό οξύ, το οποίο έχει κρεμ χρώμα, είναι υψηλής καθαρότητας. Εάν είναι επιθυμητός περαιτέρω καθαρισμός, μπορεί να γίνει εύκολα με ανακρυστάλλωση από νερό. Ένα λίτρο νερού χρησιμοποιείται για 30 g. οξέος, με προσθήκη 10 g. αποχρωματίζοντος άνθρακα. Η ανάκτηση είναι περίπου 22 g. ενός σχεδόν άχρωμου προϊόντος, με m.p. 164-166 °C.
Το ινδολο-3-οξικό οξύ, το οποίο έχει κρεμ χρώμα, είναι υψηλής καθαρότητας. Εάν είναι επιθυμητός περαιτέρω καθαρισμός, μπορεί να γίνει εύκολα με ανακρυστάλλωση από νερό. Ένα λίτρο νερού χρησιμοποιείται για 30 g. οξέος, με προσθήκη 10 g. αποχρωματίζοντος άνθρακα. Η ανάκτηση είναι περίπου 22 g. ενός σχεδόν άχρωμου προϊόντος, με m.p. 164-166 °C.
Last edited by a moderator:
